Fabienne Verdier powinna była przed wyjazdem do Chin zapoznać się ze wspomnieniami Johna Pomfreta. Przypomina bowiem większość z nas – bo chociaż sytuacja w Chinach od lat 80, kiedy autorka miała przyjemność (chociaż nieprzyjemności przeważały) gościć w Państwie Środka, zmieniła się nieporównywalnie, to i tak większość Europejczyków (czy ogólnie mieszkańców szeroko pojętego Zachodu) niezaznajomionych z najnowszą historią Chin przeżywa szok. Gdzie jest tradycyjna chińska kultura? Gdzie ta magia, gdzie ten klimat? Kadzidła, kaligrafia, malarstwo, delikatność, sztuka! Dlaczego dookoła jest szarość, beton, asfalt i ludzie w pidżamach?Rok 1983, studentka malarstwa, Francuzka Fabienne Verdier, zafascynowana chińskim malarstwem, postanawia wyjechać do Chin na studia. Jest bodajże pierwszą osobą z zagranicy przyjętą na chiński uniwersytet. Oczywiście, rzeczywistość – jak to w Azji – odbiega daleko, daleko od wyobrażeń. Początkująca malarka nie wie bowiem nic o rewolucji kulturalnej, która zniszczyła dorobek tysięcy lat chińskiej kultury. I przeżywa szok za szokiem. Po ciężkiej, wręcz traumatycznej podróży pociągiem (taka podróż jest traumą i dzisiaj, jednak nieporównywalnie mniejszą) dociera w końcu do Chongqingu – w tamtych czasach stolicy prowincji Sichuan, wówczas najludniejszej prowincji Chin (obecnie Chongqing jest miastem wydzielonym, a Sichuan pozbawiony tej ostoi jest w tej chwili prowincją ani ludną, ani bogatą). Pobyt na uniwersytecie – skażonym na wskroś „ideologią” maoistowską (czy raczej jej kompletnym brakiem) raczej nie odpowiada marzeniom Francuzki o nauce tradycyjnego malarstwa od starych mistrzów najstarszej cywilizacji świata. Mistrz się znajduje, a i owszem. I to nie jeden. Prześladowani za czasów rewolucji, okaleczeni fizycznie i emocjonalnie. Żmudną i sumienną pracą malarka zyskuje sobie jednak ich zaufanie i przyjaźń i pobiera od nich nauki. Na szczęście, trudy pobytu w Chinach nie idą na marne.
Wspomnienia Fabienne Verdier, która następnie została attaché kulturalnym w Pekinie może nie zachwycają (może ze względu na temat przewodni – malarstwo, które mało mnie interesuje), zwłaszcza w porównaniu do książki Johna Pomfreta „Lekcje chińskiego”, ale stanowią ciekawy opis życia w pomaoistowskich Chinach – życia Europejki, a więc osoby z zewnątrz, dla Chińczyków obcej i najczęściej nie darzonej zaufaniem, o przyjaźń też ciężko. Autorka jednak wytrwała, co więcej – osiągnęła swój cel. I poznała Chiny: współczesne, prawdziwe, a nie te z wyobraźni człowieka zachodniego.

Strona oficjalna autorki: http://www.fabienneverdier.com/

Fabienne Verdier powinna była przed wyjazdem do Chin zapoznać się ze wspomnieniami Johna Pomfreta. Przypomina bowiem większość z nas – bo chociaż sytuacja w Chinach od lat 80, kiedy autorka miała przyjemność (chociaż nieprzyjemności przeważały) gościć w Państwie Środka, zmieniła się nieporównywalnie, to i tak większość Europejczyków (czy ogólnie mieszkańców szeroko...