Pierwsza książka cyklu z komisarzem Montalbano. Cykl z Montalbano to jeden z moich ulubionych, stawiam go na równi z Wallanderem Mankella, Archerem MacDonalda czy parą Petra Delicado-Fermin Alicii Gimenez-Bartlett. Z tym że Montalbano jest u nas mało popularny, dlaczego? Weźmy tą powieść: jest śmierć polityka, ale z przyczyn naturalnych, chociaż w niezwykłych okolicznościach, czyli nie ma morderstwa, a potem jest morderstwo ale nie ma sprawcy. Czyli nie ma tu klasycznej triady powieści kryminalnej: morderstwo, śledztwo, wykrycie sprawcy. Mamy za to intrygę, w której uwikłani są lokalni politycy, mafiosi, alfonsi i kto tam jeszcze. Montalbano zależy na odkryciu prawdy, ale tak naprawdę tylko dla siebie, bo prawda nikogo nie interesuje, a zwłaszcza nie interesuje wymiaru sprawiedliwości. Camilleri trochę się bawi konwencją kryminału, trochę z niej kpi. Co ważne tutaj to warstwa społeczno-obyczajowa: opis burdelu pod gołym niebem, pokazanie sycylijskiej sieci zależności, nepotyzm; i układy i powiązania bez których nie można znaleźć dobrej pracy, brudna polityka, a w tle piękne pejzaże, no i postać Montalbano, prawdziwego mężczyzny, lubiącego drobne przyjemności życia, a głównie dobrze zjeść, jak czytam o jego posiłkach to aż mnie skręca: spaghetti z małżami, świeżutkie smażone barweny odsączone na pergaminie, starczy tego wyliczania... Jest w tych powieściach zmysłowość śródziemnomorska, której oczywiście nie ma w zimnej i posępnej Szwecji Wallandera. Ale z drugiej strony Skandynawia jest nam bliższa mentalnie i kulturowo, dlatego, moim zdaniem, kryminały Skandynawów zawsze będą u nas bardziej popularne.

Pierwsza książka cyklu z komisarzem Montalbano. Cykl z Montalbano to jeden z moich ulubionych, stawiam go na równi z Wallanderem Mankella, Archerem MacDonalda czy parą Petra Delicado-Fermin Alicii Gimenez-Bartlett. Z tym że Montalbano jest u nas mało popularny, dlaczego? Weźmy tą powieść: jest śmierć polityka, ale z przyczyn naturalnych, chociaż w niezwykłych...