Rewelacyjny, krótki miks kryminału z powieścią obyczajową. Tym razem komisarz Maigret prowadzi śledztwo zanim jeszcze dojdzie do morderstwa. Dzięki temu możemy poznać rodzinę Parendon - elitę ówczesnego Paryża. On - uznany adwokat, ekspert w zakresie prawa morskiego, ona - potomkini prezesa sądu kasacyjnego oraz dwójka ich dzieci. Do tego pracownicy biura i służba. Wśród tych osób Komisarz musi wytypować potencjalnego mordercę i potencjalną ofiarę. A w tle art. 64 francuskiego Kodeksu karnego.

Rewelacyjny, krótki miks kryminału z powieścią obyczajową. Tym razem komisarz Maigret prowadzi śledztwo zanim jeszcze dojdzie do morderstwa. Dzięki temu możemy poznać rodzinę Parendon - elitę ówczesnego Paryża. On - uznany adwokat, ekspert w zakresie prawa morskiego, ona - potomkini prezesa sądu kasacyjnego oraz dwójka ich dzieci. Do tego pracownicy biura i służba. Wśród...

Trzy anonimy, które Maigret otrzymuje w niewielkich odstępach czasu, zapowiadają zbrodnie nieuniknioną – bez określenia miejsca i czasu, ofiary i zabójcy, wyrażają krytykę wobec podjętych przez Maigreta działań i – ostatni – żal, że autor nie może już Maigretowi udzielać wskazówek. Sam komisarz ma mieszane uczucia, czy to niesmaczny żart, czy faktyczny zwiastun zbrodni?
Papier, na którym zostały napisane, doprowadza Maigreta do domu/kancelarii mecenasa Parendon. Dwa dni spędzone na rozmowach z domownikami nie są jeszcze formalnym śledztwem, a jedynie wywiadem.
Sam Parendon przyjmuje go bez zaskoczenia, wręcz z radością, bo mecenas chciał od zawsze porozmawiać i poznać Maigreta. Nie ze względu na jakieś obawy, ale dla opinii o art. 64 kk traktującym o ograniczonej poczytalności. Obaj zdają sobie sprawę, że ta definicja jest równie ulotna jak – daj my na to – należyta staranność. Sam list również Parendona nie dziwy, nawet nie wzbudza w nim lęku, choć go nie lekceważy.
Tym oto sposobem zaczynamy poznawać małżeństwo Parendon – Gassin, ich historię, dokonania, wieczną wojnę między nimi – choć prowadzoną subtelnie i w kuluarach. Rodzina Parendonów pochodzi z plebsu i tylko ciężką pracą i inteligencją zasłużyła na szacunek i poważanie. Rodzina Gassinów ma to wszystko z urodzenia...
Poznajemy dwa klany, które zasłużyły na miano intelektualnej elity. Małżeństwo, którego zawarcie wymyka się logice, ich drobne tajemnice, grzeszki niewinne, układy w jakie wciągnęli osoby postronne, które na co dzień z nimi żyją. Ani Parendon, ani jego żona, szofer, sekretarka/kochanka, lokaj czy kucharka nie są postaciami, które prosto zdefiniować i łatwo odgadnąć.
A obawy Maigreta są coraz bardziej namacalne, a zbrodnia, której ostatecznie – wbrew wszelkiej logice i przypuszczeniom – ofiarą jest sekretarka Antoinette Vague wstrząsa Maigretem jak żadna inna.
To powieść ze wszech miar wybitna, oparta na niezwykłym kunszcie literackim. Postacie są z krwi i kości, klimat domostwa szybko pochłania czytelnika, zbrodnia – misternie zaprojektowana, w dialogi wsiąka się od pierwszej karty, a i Maigret inny od siebie samego. Pełen żalu czysto ludzkiego, który musi stłumić, żeby dojść do prawdy.

Trzy anonimy, które Maigret otrzymuje w niewielkich odstępach czasu, zapowiadają zbrodnie nieuniknioną – bez określenia miejsca i czasu, ofiary i zabójcy, wyrażają krytykę wobec podjętych przez Maigreta działań i – ostatni – żal, że autor nie może już Maigretowi udzielać wskazówek. Sam komisarz ma mieszane uczucia, czy to niesmaczny żart, czy faktyczny zwiastun zbrodni?...

Komisarz Maigret dostaje sygnał o prawdopodobnym morderstwie w rodzinie znanego paryskiego adwokata, którego żona pochodzi z arystokracji. Książka jest w gruncie rzeczy obyczajowo-psychologicznym studium rozpadu rodziny z wyższych sfer, z dominującą panią domu i mężem uciekającym w pracę. Tylko morderstwo tam nie pasuje, jest z innej bajki. Dlatego to dosyć dziwny kryminał.

Kolejna minipowieść z Maigretem w roli głównej zaczyna się nietypowo, oto komisarz otrzymuje anonimowy list informujący, że niedługo można spodziewać się morderstwa w pewnej rodzinie, ponieważ list jest pisany na specjalnym, czerpanym papierze, bardzo szybko policja dowiaduje się, że został wysłany z paryskiego mieszkania adwokata Parendon, a potem komisarz właściwie spędza cały swój czas w tym mieszkaniu oczekując zbrodni, ale nie mając żadnych podstaw prawnych do wszczęcia śledztwa.

Tak naprawdę dostajemy studium obyczajowo-psychologiczne rozpadu rodziny z wyższych sfer. Sam adwokat jest mocno niepozorny, ale to wybitny specjalista z prawa morskiego, zarabiający krocie. Jego żona pochodzi z bogatego i niezmiernie wpływowego rodu prawników, mają też dwoje nastoletnich dzieci. A olbrzymie mieszkanie, w którym żyją jest własnością jej rodziny. Adwokat, który się wżenił w bogatą rodzinę, jest bierny, nie chce niczego zmienić, mówi: „Nie mieszkam więc całkiem u siebie, lecz u teścia, i do mnie należą tylko książki, meble w moim pokoju i to biurko.” Charakterystyczne jest pierwsze zdanie opisujące panią Parendon: „Czterdziestoletnia, bardzo żywa, elegancka kobieta, o wyjątkowo ruchliwych oczach potrzebowała zaledwie kilku sekund, aby zlustrować komisarza od stóp do głów. Jeśliby miał małą plamę z błota na lewym bucie, zauważyłaby z pewnością.” No, cóż, to wiele mówi o charakterze tej pani. Celnie charakteryzuje ją kamerdyner: „Mówiąc między nami to wiedźma […] Wszystkim zatruwa życie... Jest wszędzie, do wszystkiego się wtrąca, na wszystko narzeka...” Ta kobieta o silnym charakterze, dla której najważniejsze są konwenanse, pokazanie się, klasowa przynależność, usiłuje wmówić komisarzowi, że jej mąż jest chory psychicznie, bo unika życia towarzyskiego, oczywiście aranżowanego przez nią. A potem dochodzi do morderstwa, każdy wierny czytelnik Simenona od razu odgadnie, kto jest sprawcą, ja też się bezbłędnie domyśliłem.

Rzecz jest ciekawa jako studium rozpadu rodziny, ale mam dwie uwagi krytyczne. Po pierwsze dziwaczne jest, że do końca książki nie wiadomo, kto jest autorem ręcznie pisanych listów, przecież domownicy winni to wiedzieć... Po drugie, samo morderstwo jest dysonansem w książce obyczajowo-psychologicznej, to wątek z innej bajki doczepiony na siłę, no ale takie są wymogi kryminału...

W sumie wyszło dziwnie, bo napisał Simenon dobrą rzecz psychologiczno-obyczajową i niepotrzebnie wtłoczył ją w sztywne ramki kryminału.

Komisarz Maigret dostaje sygnał o prawdopodobnym morderstwie w rodzinie znanego paryskiego adwokata, którego żona pochodzi z arystokracji. Książka jest w gruncie rzeczy obyczajowo-psychologicznym studium rozpadu rodziny z wyższych sfer, z dominującą panią domu i mężem uciekającym w pracę. Tylko morderstwo tam nie pasuje, jest z innej bajki. Dlatego to dosyć dziwny kryminał....

Książka inna niż pozostałe powieści Simenona.
Komisarz Maigret otrzymuje anonim, w którym autor donosi o zbrodni mającej się wydarzyć w domu znanego paryskiego prawnika. Ponieważ komisarz nie miał żadnych pilnych spraw, zainteresował się listem, szybko odkrył, gdzie ma się zdarzyć zbrodnia i postanawia do niej nie dopuścić.
Tym razem morderstwo i jego finał znajdujemy dopiero na końcu książki. Autor ukazuje stosunki panujące w domu paryskiej elity, zakłamanie i wzajemne relacje międzyludzkie.

Książka inna niż pozostałe powieści Simenona.
Komisarz Maigret otrzymuje anonim, w którym autor donosi o zbrodni mającej się wydarzyć w domu znanego paryskiego prawnika. Ponieważ komisarz nie miał żadnych pilnych spraw, zainteresował się listem, szybko odkrył, gdzie ma się zdarzyć zbrodnia i postanawia do niej nie dopuścić.
Tym razem morderstwo i jego finał znajdujemy...