Punkt wyjściowy: demoniczna sztuczna inteligencja zyskuje kontrolę nad życiem samotnej kobiety poprzez wrogie przejęcie jej napakowanego elektroniką domu. "Ziarno demona" oferuje - oprócz paskudnego tytułu - także sporo rozrywki. Nie obiecuję oczywiście niczego górnolotnego, bo mamy tu do czynienia z powieścią klasy B, więc ubaw będzie pochodził zarówno ze scen dobrych, jak i niezamierzenie zabawnych. Na każde dwa momenty, kiedy czytelnik krzywi się albo wzdryga z zażenowania, zawsze jeden jest napisany świadomie - bo narrator jest społecznie niepełnosprawną maszyną z osobowością socjopatyczną - a drugi wynika z niezgrabnego poczucia humoru autora. Ponieważ całą akcję obserwujemy tu z perspektywy elektronicznego drania, będzie nam przynajmniej oszczędzone typowe dla Koontza słodzenie o miłości i nadziei. Zamiast tego dostajemy sam konkret: na przemian komicznego i upiornego narratora, parę sprytnych pomysłów związanych z nowoczesną technologią (widzianą bodajże z perspektywy lat dziewięćdziesiątych, ale w pewnej mierze wciąż aktualną), parę pomysłów chybionych albo nieco zbyt wygodnych z narracyjnego punktu widzenia, dużo powtarzania się, przerzucania się przenędznymi dowcipami, i wreszcie trochę grubo ciosanej satyry na seksizm i uprzedmiotawianie kobiet. O dziwo - polecam.

Punkt wyjściowy: demoniczna sztuczna inteligencja zyskuje kontrolę nad życiem samotnej kobiety poprzez wrogie przejęcie jej napakowanego elektroniką domu. "Ziarno demona" oferuje - oprócz paskudnego tytułu - także sporo rozrywki. Nie obiecuję oczywiście niczego górnolotnego, bo mamy tu do czynienia z powieścią klasy B, więc ubaw będzie pochodził zarówno ze scen dobrych, jak...