To przerażające jak od pierwszego tomu drastycznie spadł poziom kolejnych części sagi. Zauważam tutaj tylko tendencję do ostrego, niekontrolowanego zjazdu w dół i oczywiście wcale mi się to nie podoba. Co więcej, wcale mnie nie zachęca do sięgnięcia po kolejną część.
Co jest aż tak złe, że budzi we mnie najgorsze instynkty?
Przede wszystkim mnogość wątków. W dodatku wątków, które nie mają najmniejszego wpływu na rozwój historii i są wprowadzone tylko po to, by sztucznie powiększyć objętość książki. O zagubienie się w tej paradzie bohaterów nietrudno. Ja niejednokrotnie musiałam odrywać się na chwilę od lektury, by skojarzyć kto zacz.
Po drugie papierowi bohaterowie. Jeśli już prowadza się nowe postaci, to myślę, że warto byłoby zadbać o ich wiarygodność. Niestety pisarce najwyraźniej nie starczyło weny lub stwierdziła, że stereotypowi, do bólu jednowymiarowi bohaterowie w zupełności wystarczą.
Po trzecie, beznadziejnie słaba, nudna i nieprawdopodobna historia w retrospekcji. Nie podobał mi się ani jeden wątek dotyczący retrospekcji, uważam, że był wydumany, przesadzony i kompletnie nie przystawał do całości książki. Zgodzę się, że to interesujący sposób na przedstawienie motywów mordercy, ale mimo wszystko to nijak nie broni tej historii.
I po czwarte, z bólem serca stwierdzam, że nie lubię już Eriki. Nie wiem dlaczego Lackberg postanowiła przedstawić ją w takim świetle, ale mi obrzydziła tę postać dokumentnie.
Wystawiam więc 3 gwiazdki tylko ze względu na to, że czasem jestem sentymentalna. Bo nie widzę, żadnego plusa w tej powieści. A szkoda, bo opis z tyłu okładki był więcej niż ekscytujący.

To przerażające jak od pierwszego tomu drastycznie spadł poziom kolejnych części sagi. Zauważam tutaj tylko tendencję do ostrego, niekontrolowanego zjazdu w dół i oczywiście wcale mi się to nie podoba. Co więcej, wcale mnie nie zachęca do sięgnięcia po kolejną część.
Co jest aż tak złe, że budzi we mnie najgorsze instynkty?
Przede wszystkim mnogość wątków. W dodatku wątków,...