To tylko pies, tak mówisz, tylko pies…
A ja ci powiem,
Że pies, to czasem więcej jest niż człowiek.
On nie ma duszy, mówisz…
Popatrz jeszcze raz,
Psia dusza większa jest od psa.
My mamy dusze kieszonkowe…
Maleńka dusza, wielki człowiek.
Psia dusza się nie mieści w psie.
A kiedy się uśmiechasz do niej,
Ona się huśta na ogonie.
A kiedy się pożegnać trzeba
I psu czas iść do psiego nieba,
To niedaleko pies wyrusza,
Przecież przy tobie jest psie niebo,
Z tobą zostaje jego dusza..

Barbara Borzymowska – „Psia dusza…”



Pierwsza część książki jest opisana z punktu autorki książki. Z kolei druga ze strony jej psa. Bogumiła Śpiewakowska w książce opisała z humorem o tym jak przypadek sprawił, że przygarnęła psa, którego początkowo nazwała Floks, a jak się potem okazało była to Floksia.
Zabawne momenty i zmagania z Floksią były nie lada wyzwaniem samej nie tylko autorki.

Floksia to nie był dla autorki tylko pies. Ona była częścią rodziny. Wspólne podróże, wakacje czy nawet i kanapa.

Niestety choroba nowotwór dopadł Floksię i autorka musiała podjąć ciężką decyzję o jej uśpieniu i uśmierzeniu jej bólu.

Każdy, kto ma psa, kota lub inne zwierzątko ma nadzieję, że po jego „odejściu” pójdzie ono do Tęczowego Mostu – miejsca, gdzie będą zielone pola, łąki, nie będą odczuwać bólu. Bo Tęczowy Most to niebo, gdzie odchodzą nasze zwierzęta.

Książkę czytało się bardzo szybko i w większości z uśmiechem na ustach. Polecam ją każdemu, kto nie tylko kocha psy, ale i inne zwierzęta. Przy tej książce ciężko jest nie przyznać racji, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka.

To tylko pies, tak mówisz, tylko pies…
A ja ci powiem,
Że pies, to czasem więcej jest niż człowiek.
On nie ma duszy, mówisz…
Popatrz jeszcze raz,
Psia dusza większa jest od psa.
My mamy dusze kieszonkowe…
Maleńka dusza, wielki człowiek.
Psia dusza się nie mieści w psie.
A kiedy się uśmiechasz do niej,
Ona się huśta na ogonie.
A kiedy się pożegnać trzeba
I psu czas iść do...