Dawno dawno temu żyli ludzie... Wiemy to dzięki archeologom, ale jak wiele możemy dowiedzieć się z kości. Ze znalezionych narzędzi, figurek oraz malowideł. Czy poznamy w ten sposób sposób myślenia naszych praprzodków? Czy poznamy ich uczucia, relacje z drugim człowiekiem? Jean M. Auel chce zbliżyć do siebie te tak różne światy. Człowieka współczesnego oraz człowieka epoki lodowcowej.

Ayla i Jondalar spotkali innych ludzi. W czasie swojej podróży natrafili na "Obóz Lwa". I choć dziewczyna nadal była szalenia wystraszona postanowili spędzić tam trochę czasu. Wydaje mi się że razem z Aylą w ciągu zimy poznawałam zwyczaje Innych. Zawierała przyjaźnie i starała się pomagać jednocześnie nadal będąc przesycona zwyczajami Klanu. I z dnia na dzień coraz bardziej zaczęła się oddalać od Jondalara. A właściwie to on oddalał się od Ayli.

Ciesze się że historia dziewczyny tak dobrze łączy się z przedstawionym światem. Nie jest on spłycony. Autorka przedstawia wierzenia, sposób życia, powiązania rodzinne oraz sposób wyrabiania różnych rzeczy podczas tej długiej zimy. Czasami miałam problem ze zrozumieniem jak J. Auel to widzi, jednak wtedy zawsze można było wrócić do opisywanego tekstu.

Ayla znowu znalazła na swojej drodze zwierzę, którym postanowiła się zaopiekować. Jej instynkty macierzyńskie wychodziły ponad wszystkie inne uczucia. I tak pojawił się Wilk.

"To zdarzyło się po razy pierwszy, ale powtórzyło się jeszcze wiele razy. Przez przypadek czy planowo, w miarę jak idea się rozprzestrzeniała, zdarzyło się to ponownie w wielu różnych miejscach. Przodkami wszystkich raz psów domowych były wilki i początkowo zachowywały swoje podstawowe cechy."

I choć Obóz Lwa dość szybko przyzwyczaił się do tych niezwykłych relacji nie wszyscy byli tak wyrozumiali. Dopiero na Letnim Spotkaniu można było zobaczyć reakcję innych ludzi.

"Panowanie Ayli nad zwierzętami, które wychowała, nie mogło być uznane za naturalne; nikt nigdy przedtem nie próbował oswoić żadnego zwierzęcia. (...) Ayla nie dokonała prostego aktu oswojenia zwierząt. Zamiast tego objawiła nadnaturalną moc, daleko wychodzącą poza czyjekolwiek wyobrażenie. Wydawało się oczywiste, że jej kierowanie zwierzętami może być tylko wyjaśnione bezpośrednim dostępem do oryginalnej formy ducha, a więc do samej Matki."

Autorka stworzyła Aylę trochę w celu pokazania ludziom postępu. To ona oswajała zwierzęta, nauczyła się jeździć na koniach, to ona znalazła Ogniste Kamienie i przekazała pozostałym. To ona wynalazła Przeciągacz Nici. A także była coraz bardziej przekonana, że to mężczyzna stwarza dziecko a nie Matka wysyła duchy do kobiety. Taki potężny skok na przód.

Chciałabym napisać trochę więcej o każdej z osób zamieszkujących Obóz Lwa, ale zajęło by to za dużo miejsca i czasu. Z tych najważniejszych bardzo podobała mi się postać Mamuta, Taluta, Latie. Natomiast Frebec który na początku był irytujący z czasem zyskał moją sympatię.

Przez cały tom bardzo mocno przeżywałam związki uczuciowe Ayli i jej miłosny trójkąt. Jondalar wkurzał mnie co niemiara, z jego głupim postępowaniem, niezrozumieniem i urażoną dumą. Ale potem postawiłam się w jego sytuacji i zaczęłam rozumieć trochę więcej. Choć nadal było mi szkoda Ayli.

Gdzieniegdzie można wyczuć ton moralizatorski. Jednak nic nie jest wymuszone. Najbardziej widać to w słowach wypowiedzianych przez Mamuta.

"Nawet Mut musi pozwolić któregoś dnia swoim dzieciom na pójście własną drogą, ale obawiam się o nas, jeśli kiedykolwiek ją zaniedbamy. Jeśli zapomnimy o szacunku do naszej Wielkiej Matki Ziemi, powstrzyma swoje błogosławieństwa i nie będzie już dłużej nas zaopatrywać"

*cytaty z książki

Dawno dawno temu żyli ludzie... Wiemy to dzięki archeologom, ale jak wiele możemy dowiedzieć się z kości. Ze znalezionych narzędzi, figurek oraz malowideł. Czy poznamy w ten sposób sposób myślenia naszych praprzodków? Czy poznamy ich uczucia, relacje z drugim człowiekiem? Jean M. Auel chce zbliżyć do siebie te tak różne światy. Człowieka współczesnego oraz człowieka epoki...