Jak wielu moich przedmówców wspominało, ciężko się przez „Rudego wariata” przedziera, przynajmniej na początku, potem jest lepiej, kiedy przyzwyczajamy się min. do pewnego „rozrzucenia treści” autora.

Wolałabym się jednak skupić na tym , co dostałam od tej książki. Do wojska i do samej służby wojskowej (przynajmniej przez pewien okres swojego życia) podchodziłam idealistycznie. „Instytucja” ta była dla mnie, jak się mi wydawało - pewną okazją do trenowania samodyscypliny, a przede wszystkim walką o coś, w co się wierzy, ale nie tylko w swojej głowie czy pustym słowem, ale tak fizycznie, naprawdę - narażając własne życie. Z drugiej strony życie pokazuje mi, że ono samo w sobie wystarczająco „utwardza” naszą skórę.

Książka „Rudy wariat” natomiast przedstawił mi drugą stronę medalu - perspektywę, z którą muszą zmierzyć się osoby, które faktycznie z taką sytuacja mają do czynienia i na domiar tego, wcale jej nie chcą, muszą poświęcić kawałek swego życia, a czasem i je stracić, w imię czegoś, w co nie tylko nie wierzą, ale w ogóle się z tym nie zgadzają.

Jak wielu moich przedmówców wspominało, ciężko się przez „Rudego wariata” przedziera, przynajmniej na początku, potem jest lepiej, kiedy przyzwyczajamy się min. do pewnego „rozrzucenia treści” autora.

Wolałabym się jednak skupić na tym , co dostałam od tej książki. Do wojska i do samej służby wojskowej (przynajmniej przez pewien okres swojego życia) podchodziłam...