Sięgając po "Mechaniczną pomarańczę" spodziewałam się czegoś wyjątkowego.Owa wyjątkowość uderzyła mnie niczym obuchem w łeb tuż po przeczytaniu kilku pierwszych stron.Język pełen neologizmów, z początku równie intrygujący, co zniechęcający, powodował we mnie stan najwyższego skupienia.Powoli weszłam w skórę głównego bohatera, psychodelicznego szaleńca, którego nigdy nie chciałabym spotkać na swej drodze.Stałam się nim, jego towarzyszką w każdej zbrodni i kłamstwie, które są dla Alexa formą zboczonej, niemoralnej rozrywki. Choć zabrzmi to przewrotnie - wcale nie żałuję. Interesujący, niemal surrealistyczny świat przyszłości jawi się jako miejsce, w którym zło ma bezkarnych popleczników na każdym kroku. Piękno, miłość, etyka to szlachetne przymioty nie istniejące w świecie Alexa i jego "braciszków". Rozkosz cielesną osiągają tylko z gwałtu, zabijają nudę popełniając zbrodnie, w międzyczasie popijając to wszystko "mlekiem z czymś". Główny bohater był w moim odczuciu bezmyślnym buntownikiem, który paradoksalnie osiąga estetyczny orgazm dzięki muzyce Beethovena oraz ma w sobie tyle samo sprytu, co braku empatii. Z czasem zrozumiałam, że im bliżej końca, tym bardziej mu kibicuję.Całe dokonane bestialstwo obraca się przeciw niemu, a wręcz wraca ze zdwojoną siłą w całkowicie odczłowieczonej formie.Na ogromny plus chcę też przypisać zakończenie książki, które zostało rozegrane po mistrzowsku.Nie mamy fanfar na cześć sprawiedliwości i dobra, które w końcu zwycięża.O nie, naszemu Alexowi znów się upiekło.Zostaje wykorzystany do celów politycznych, oficjalnie uznany za ofiarę, co najlepiej obrazuje realną absurdalność systemu, na zasadzie którego działa nasz świat. Wmawia nam się poczucie empatii, a w ostatecznym rozrachunku każdy z nas dba głównie o samego siebie.I tutaj, pod koniec, można zrozumieć jedno:Alex DeLarge to ja, ty i oni, wyzbyci moralnego płaszczyka, którym otula rodzina i państwo.To naga prawda o egoistycznej naturze człowieka.O tak, braciszkowie moi-naturze każdego z nas.

Sięgając po "Mechaniczną pomarańczę" spodziewałam się czegoś wyjątkowego.Owa wyjątkowość uderzyła mnie niczym obuchem w łeb tuż po przeczytaniu kilku pierwszych stron.Język pełen neologizmów, z początku równie intrygujący, co zniechęcający, powodował we mnie stan najwyższego skupienia.Powoli weszłam w skórę głównego bohatera, psychodelicznego szaleńca, którego nigdy nie...