Długo, bardzo długo zwlekałem z przeczytaniem tej książki. Kupiłem ją już chyba z 5 lat temu i czekała sobie grzecznie w biblioteczce, aż łaskawie zechcę tę króciutką, przesławną i dla wielu kultową książeczkę przeczytać.
Pierwsze i ostatnie co uderza, zaraża i zostaje to: język. I nie ma się tu co czarować: albo się go łyka, albo odrzuca. Język od początku fascynuje; emocjonalnie, opisowo - nowatorski, ale trafny. Czasami trzeba pomyśleć, pozastanawiać się, ale wszystko się zazębia, więc nie razi sztucznością - raczej zachwyca pomysłem i wykonaniem. Zaraża i narzuca na czas czytania - a także po nim - swój koncept, klimat... choć to chyba zbyt poważnie, bo przecież książka kultowa, a więc nie koniecznie "Poważna" - jak lektura/klasyka. Poważna może być - ale w sensie popkulturowa, ale popkulturowa z tych kultowych - dla tych czytelników co szukają w popkulturze czegoś wyższego i ważniejszego, a nie chłamu przez duże CH.
No bo cóż to za koncept, dla kogoś kto żyje w 21 wieku? Szok? Żaden! Żadne novum, żadne odkrycie. Może i napisana 40 lat temu, ale co z tego!? Bo nie o to chodzi, że na pewnym etapie dziejowym szokuje...
No i fabuła w tej perspektywie też nie szokuje, nie odkrywa, nie razi. Nie dziwi kogoś, kto oglądał dzisiejszą telewizję, kto słyszał co puszcza dzisiejsze MTV i liznął (oczywiście całkiem przypadkiem) chore pomysły "polskich" programów telewizyjnych rzygające swoimi pamiętnikami, szkołami, w-11(kami); co zna świat gier, serialowego Spartakusa, Grę o tron; sex - nie miłość, tylko SEX - koniecznie chory, wyuzdany, gwałcący; przemoc: koniecznie w wydaniu skrajnym (państwo islamskie, pedofile, beczki z dziećmi...). Także fabuła dzisiaj już spowszedniała. Może i dotyka, ale dotyka co najwyżej na dzisiejszym, nowoczesnym poziomie, nic nie odkrywa, szokuje tych wrażliwszych, tych czytających (więc może dlatego jeszcze TU, w tym towarzystwie wywołuje dyskusję), ale przeciętnych, zwykłych obywateli dotyka co najwyżej na kilka minut, parę chwil w czasie oglądania, słuchania (bo przecież nie czytania!).
Skoro więc nie fabuła, to język. I dopiero on w połączeniu z fabułą tworzy "prawieże" arcydzieło. I dopiero dzięki niemu, jest to coś warte przeczytania i zapamiętania - i to wyróżnia tę książkę. I to jest w niej piękne. I teraz jak sobie przypomnę, to całkiem sam na samo gwałt i adzionko: ja, wanna i Mechaniczna Pomarańcza, to coś z niej zostaje w człowieku... na zawsze...

Długo, bardzo długo zwlekałem z przeczytaniem tej książki. Kupiłem ją już chyba z 5 lat temu i czekała sobie grzecznie w biblioteczce, aż łaskawie zechcę tę króciutką, przesławną i dla wielu kultową książeczkę przeczytać.
Pierwsze i ostatnie co uderza, zaraża i zostaje to: język. I nie ma się tu co czarować: albo się go łyka, albo odrzuca. Język od początku fascynuje;...