„Gorzkie prawdy” wzięłam z biblioteki całkiem przypadkowo, ponieważ kojarzyłam okładkę z serii Salamandra i książka wydała mi krótka i szybka do czytania. Totalnie nie znałam autora, wiec w ciemno wypożyczyłam jego książkę. I pozytywnie się zaszokowałam. Fantastyczne, niepozorne ujęcie przyjaźni, zemsty i dziennikarstwa. Nawet nie pomyślałabym, że taka poetycka i teatralna pozycja przypadnie mi do gustu. A przypadła… i to bardzo.
„Gorzkie prawdy” to jak trafnie sam tytuł pokazuje, książka o słodko-gorzkiej historii o męskiej przyjaźni z nutką zazdrości i tajemnicy w tle. Opowieść rozpoczyna się od przybliżenia postaci pisarza Adriana Ludlow i jego żony Eleanor, którzy przenieśli się w ciche i odległe od miasta miejsce, z dala od zgiełku i ruchu miejskiego. Oboje są w okolicach 50-tki, toczą zwyczajne życie na wsi. Czytają gazety, ona zajmuje się garncarstwem, on pisze antologie (choć kiedyś pisał powieści). Pewnego poranka czytają artykuł w gazecie o słynnym artyście, który odnosi wielkie sukcesy, a jest ich dawnym przyjacielem. Sam Sharp to dość zarozumiały, bogaty i zadufany w sobie człowiek, którego w artykule obsmarowała niechlubnymi słowami pewna dziennikarka – Fanny Tarrant. Losy Adriana, Sama i Fanny połączą się w dość nieoczekiwany sposób.
W drzwiach domu rodziny Ludlow pojawia się Samuel Sharp, co powoduje zdziwienie gospodarzy z jego wizyty, bo od dawien dawna się nie widzieli. Sam przyjechał z zamiarem namówienia swego przyjaciela, aby pomógł mu zemścić się na złośliwej dziennikarce. Obaj wpadają na świetny pomysł, w którym to główną rolę odgrywać będzie Adrian. Fanny przyjeżdża do mężczyzny, aby przeprowadzić z nim wywiad. Od tego momentu dochodzi do niezłej farsy.
Adrian i Fanny rozpoczynają długi i ciekawy dialog dotyczący życia, pisarstwa, dziennikarstwa oraz samego sensu wywiadu. Fanny chce jak najwięcej wydusić z Adriana, a zaś Adrian stara się tak poprowadzić rozmowę, aby zdobyć wiele materiału oczerniającego dziennikarkę, dzięki czemu zdobędzie materiał do nowej książki o wywiadach właśnie. Bardzo ciekawy obraz komunikowania się dwójki inteligentnych ludzi. Można wyczuć ciekawą, w jaką oboje wchodzą, a swoje trzy grosze dołoży również Eleanor. Na jaw wyjdzie prawda z przeszłości, niekoniecznie łatwa i przyjemna, która rozbudzi emocje i uczucia głównych bohaterów. Jak to wszystko się zakończy? Tego każdy musi dowiedzieć się sam. Autor fenomenalnie stworzył portret ludzi uwikłanych w trudne relacje, wspomnienia i niewyjaśnione sprawy sprzed lat. Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie o silnych, niejednoznacznych charakterach, piękny angielski klimat, wplatanie kwestii związanych z pisarstwem, dziennikarstwem i wywiadami oraz niesamowity przekaz to mocne elementy tej opowieści. Książka powstała na podstawie scenariusza teatralnego sztuki Davida Lodge`a, co mocno można odczuwać czytając tą opowieść, ale myślę, że dodaje to uroku i nietuzinkowości. Jestem naprawdę zauroczona i zainspirowana tą niepozorną i krótką w gruncie rzeczy opowieścią opartą w zasadzie na samych dialogach. Jest to rzadkość, aby w powieści było tak mało opisów, wstawek narratora, a tu się to sprawdziło. I to mnie bardzo ucieszyło, ponieważ nie lubię przydługawych opisów. Tutaj siłą jest oszczędność, wyrazisty i śmieszny dialog oraz niesamowita, szybko dziejąca się historia.
Gorąco polecam książkę „Gorzkie prawdy” dla osób, którzy lubią krótkie, ale dobre opowieści obyczajowe z nutką komedii. Książka opowiadająca o przyjaźni, małżeństwie, prawdzie, wypaleniu i zmierzeniu się z przeszłością może być ciekawym pomysłem na zimowe wieczory z książką. Boska powieść, a do tego ten humor. Polecam!!!!

„Gorzkie prawdy” wzięłam z biblioteki całkiem przypadkowo, ponieważ kojarzyłam okładkę z serii Salamandra i książka wydała mi krótka i szybka do czytania. Totalnie nie znałam autora, wiec w ciemno wypożyczyłam jego książkę. I pozytywnie się zaszokowałam. Fantastyczne, niepozorne ujęcie przyjaźni, zemsty i dziennikarstwa. Nawet nie pomyślałabym, że taka poetycka i teatralna...