Po zakończeniu pierwszej części biograficznej powieści Klaudiusza, przyszedł czas na kolejną. Wiele się zmieniło w życiu nowego cesarza, choć nie tak wiele, byśmy przestali go lubić.

Jąkała Klaudiusz stał się cesarzem. Wszystkich ogarnęło przerażenie, połączone z niedowierzaniem, a w największym szoku był właśnie sam zainteresowany. W końcu Klaudiusz miał zupełnie inne plany na przyszłość - zamierzał pisać kroniki historyczne - i zdawał sobie sprawę, że do rządzenia się po prostu nie nadaje. Władca musi być charyzmatyczny, siać lęk i budzić respekt, musi mieć to "coś", czego niestety nie posiada Klaudiusz. Przeciwieństwem "wielkiego" cezara jest jego żoną, Messalina, która ze sztuką kłamstwa i intryg niemal się urodziła.

Klaudiusz nie ma łatwego startu. Od samego początku zostaje otoczony fałszywymi ludźmi, którzy w przeszłości śmiele wyśmiewali jego niepełnosprawność. Teraz stają się jego wrogami, chcącymi pozbawić go władzy. Władzy, do której on sam nie ma przekonania. Do tego wszystkiego po jego poprzedniku skarbiec świeci pustkami, a on sam nie wie, w co ręce włożyć. Oprócz tego ma na głowie piękną famme fatale - kobietę fatalną, pechową - której umiejętności przekraczają jego nieskażoną złem wyobraźnię.

"Klaudiusz i Messalina" to, moim zdaniem, dobra kontynuacja bestsellerowego działa. Bardzo się cieszę, że tam, gdzie inni autorzy postawiliby kropkę po zdaniu "I żyli długo i szczęśliwie...", Robert Graves pokazał ciąg dalszy. Pokazał tym samym, że prawdziwe kłopoty dopiero się zaczynają, przybierając na sile.

W tej części skupiamy się jeszcze bardziej nad polityką, religią i psychologią rządzących i podwładnych. Przez co i bohaterowie zmieniają się pod wpływem czasu i zdobytych doświadczeń. Szczególnie mam tutaj na myśli główną postać, Klaudiusza, z którym będziemy przeżywać wszystkie rozterki i trudne wybory, z którymi zmierzy się teraz jako głowa państwa.

Ciekawą odskocznią, a także zastępczynią Liwii, żony Oktawiana Augusta z poprzedniej części, jest Messalina. Jest intrygantką, która kłamstwami potrafi zaplątać nie jedną pajęczynę dla swych ofiar. Moim zdaniem, Messalina może nie dorównywała poprzedniej famme fatale, jaką była Liwia, ale na pewno sprawiła w nas podobne odczucia, co do jej decyzji. Ja na przykład nie poczułam do niej niechęci, lecz bardziej zgorszenie, co też ta kobieta wyrabia z biednym Klaudiuszem.

Styl autora pozostał bez zmian - plastyczny język, wplątana w czas wydarzeń data historyczna, umiejętność zainteresowania historią. W "Klaudiuszu i Messalinie" trudno o wybór najważniejszych momentów, wszystko się moim zdaniem równoważyło pod względem wagi dla państwa, przez co słyszałam, iż niektórych czytelników książka nużyła. Mnie to mogło ominąć, ponieważ lubię historię.

Kończąc, "Klaudiusz i Messalina" jest powieścią, po którą na pewno sięgną osoby, które przeczytały "Ja, Klaudiusz". Nie powinni się swoim wyborem zawieść i przeczytają tę powieść z zaangażowaniem i ciekawością. Jest to powieść dwutomowa, niedługa, niekrótka, lecz w sam raz, tak więc zachęcam do jej przeczytania wszystkich tych, którzy nie boją się historii - prawdy o przeszłości, lecz również prawdy o nas samych.

http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2014/03/klaudiusz-i-messalina-robert-graves.html

Po zakończeniu pierwszej części biograficznej powieści Klaudiusza, przyszedł czas na kolejną. Wiele się zmieniło w życiu nowego cesarza, choć nie tak wiele, byśmy przestali go lubić.

Jąkała Klaudiusz stał się cesarzem. Wszystkich ogarnęło przerażenie, połączone z niedowierzaniem, a w największym szoku był właśnie sam zainteresowany. W końcu Klaudiusz miał zupełnie inne...