Bardzo rzadko zdarza mi się nie skończyć rozpoczętej książki, mogłabym wyliczyć tytuły na palcach jednej ręki. Chcę dać szansę historii, bohaterom, a przede wszystkim autorowi, licząc na to, że jednak czymś przyciągnie moją uwagę i zostanę do samego końca. „Wielki Santini” dołącza do niechlubnej listy tych powieści, które po długim rozmyślaniu odłożę bez żalu, jednocześnie jestem przekonana, iż prędko nie zechcę dać temu tytułowi kolejnej szansy.

Opis sugerował mocny i dramatyczny temat, spodziewałam się zatem wyrazistej, interesującej opowieści. Zamiast tego dostałam historię dysfunkcyjnej rodziny, której członkowie wprawdzie żyją pod nieustannym reżimem ojca-marine, jednak w stosunku do niego odnoszą się praktycznie cały czas w sposób szyderczy, co we mnie nie powodowało śmiechu, a wyłącznie uporczywą myśl – kiedy głowa rodziny osiągnie punkt krytyczny i zacznie wymierzać kary, skoro jego postać jest przedstawiana jako sadystyczny fanatyk wojskowego drylu. Wszyscy bohaterowie na kartach książki są według mnie nijacy albo płascy, trudno do kogokolwiek z nich poczuć cień sympatii, nawet tych prezentowanych jako pozytywne jednostki. Jedyny moment wywołujący jakąkolwiek emocjonalną reakcję czytelnika to rozmowa między najstarszym synem Benem a jego matką Lilian po napadzie szału ojca. Został tam opisany klasyczny przykład ofiary przemocy domowej próbującej usprawiedliwiać zachowanie napastnika, który przecież w głębi serca jest dobrym człowiekiem, tylko ma ciężką pracę i nie potrafi inaczej odreagowywać stresów. Przerażające, tym bardziej, kiedy uświadomimy sobie, że Pat Conroy wychowywał się w podobnych warunkach. Jednak nie zmienia to faktu mało wciągającej historii, średnio ciekawych opisów i wątków pobocznych. Utarczki słowne między rodzeństwem lub dziećmi a rodzicami brzmią cały czas tak samo. Oczekiwałam po prostu czegoś innego, zwłaszcza zgłębienia psychologii bohaterów żyjących dzień w dzień z tyranem i despotą, a w trakcie czytania czułam się, jakbym oglądała te postaci w ukrytej kamerze, próbujące dodatkowo wygrać w nieformalnym konkursie na to, kto bardziej dogryzie głowie rodziny.

Chciałam sięgnąć po inne pozycje Conroya, lecz muszę to jeszcze przemyśleć albo odczekać jakiś czas. Możliwe, że jego późniejsze powieści są już dużo ciekawsze, co kiedyś pewnie zweryfikuję, ale na chwile obecną poszukam innych.

Bardzo rzadko zdarza mi się nie skończyć rozpoczętej książki, mogłabym wyliczyć tytuły na palcach jednej ręki. Chcę dać szansę historii, bohaterom, a przede wszystkim autorowi, licząc na to, że jednak czymś przyciągnie moją uwagę i zostanę do samego końca. „Wielki Santini” dołącza do niechlubnej listy tych powieści, które po długim rozmyślaniu odłożę bez żalu, jednocześnie...