Mikal Gilmore

Najpierw był film "Pieśń kata", który widziałem za młodu. Historia w nim opowiedziana z jakichś powodów wzbudziła moje duże zainteresowanie. Sięgnąłem jakiś czas później po książkę autorstwa Normana Mailera pod tym samym tytułem, na podstawie której nakręcono zresztą film. Przeczytałem od deski do deski, kompletnie nią zafascynowany. To był tom I z dwóch. Tomu II nigdzie nie mogłem znaleźć, udało mi się go kupić dopiero po kilku latach przez internet, i ponownie przeczytałem oba tomy. A potem jeszcze raz film. Aż w końcu przypadkiem trafiłem na tę biografię, która jest uzupełnieniem całej tej historii. Fascynująca opowieść, opowiedziana fenomenalnym, pięknym językiem. Próba powrotu do korzeni i zrozumienia źródła zła. Próba rozliczenia się z tragiczną, rodzinną, patologiczną przeszłością, ale także próba zrozumienia, dlaczego akurat to Gary, brat autora książki, stał się czarną owcą w rodzinie i dlaczego dopuścił się tak bezsensownej zbrodni i to w momencie, gdy miał szansę, by ułożyć sobie życie po wyjściu z więzienia. Przypomnę tylko, że znany z "Pieśni kata" i skazany na karę śmierci Gary Gilmore, to człowiek, który połowę ze swojego 36-letniego życia spędził za kratkami. Z jednej strony niereformowalny psychopata, recydywista bez wyrzutów sumienia, z drugiej niemalże geniusz, ze swoim 133 punktowym IQ, czarujący i elokwentny, a jednocześnie brutalny i dziki, a przy tym obdarzony wybitnym talentem artystycznym w dziedzinie rysunku. Po wydanym na niego wyroku w przeciwieństwie do całej reszty skazanych na karę śmierci domagał się jego natychmiastowego wykonania. Jego życie było świetnym materiałem na książkę i film: psychopata i geniusz, morderca, środowisko mormonów i tragiczna, burzliwa miłość w tle do Nicole Baker (zakończona niemalże jej samobójczą śmiercią pod wpływem Garego). Biografia Mikala Gilmora stanowi świetne uzupełnienie dla całej tej historii. Jest jednocześnie taką klamrą, spisaną z perspektywy brata, która raz na zawsze zamyka to wszystko.