Muszę przyznać, że to jak na razie jest najgorsza ze wszystkich jego powieści jakie czytałam. W stosunku do całości SF jakie wychodzą i tak jest oczywiście bardzo dobra, ale z jego dzieł najgorsza. Pierwsze co mi się nie spodobało, to przypominanie mi co rozdział na czym polegał fenomen Marleny, tak jakbym cierpiała na demencję i po przeczytaniu rozdziału już nie wiedziała w czym rzecz. Co prawda w połowie książki Asimov zaprzestał przypominania mi w czym rzecz, jednak lekki niesmak pozostał. Odniosłam wrażenie, że autor sam na początku nie czuł tej powieści, jednak gdzieś tak w połowie powrócił do formy. Ogólnie pomysł na książkę bardzo dobry, opisuje losy Osiedla – stacji kosmicznej zamieszkanej przez niewielką populację ludzi, która jako pierwsza zdecydowała się opuścić macierzysty Układ Słoneczny i polecieć do układu planetarnego tytułowej gwiazdy Nemesis. Motyw arki bardzo podobny jak w Ramie (jednak jak dla mnie Rama o wiele wiele lepsza). Drugi wątek czyli zniszczenie ziemi też rewelka. Powieść dobrze poprowadzona, spójnia i ładnie się zazębiająca. Niektóre opisy techniczne jak dla mnie zbyt skomplikowane przez co lekko nużące, jednak to nie przeszkadza. Ogólnie pomysł bardzo dobry. Koniec czyli i wszyscy żyli długo i szczęśliwie nie w moim stylu, jednak może być. Ogólnie polecam Nemesis, jednak nie tak bardzo jak inne jego książki. Komuś, kto dopiero zaczyna przygodę z Asimovem, polecam Fundację. Z drugiej strony Nemesis można potraktować jako preludium do Fundacji jak tak teraz myślę. W każdym razie miłej lektury, bo warto.

Muszę przyznać, że to jak na razie jest najgorsza ze wszystkich jego powieści jakie czytałam. W stosunku do całości SF jakie wychodzą i tak jest oczywiście bardzo dobra, ale z jego dzieł najgorsza. Pierwsze co mi się nie spodobało, to przypominanie mi co rozdział na czym polegał fenomen Marleny, tak jakbym cierpiała na demencję i po przeczytaniu rozdziału już nie wiedziała...