Agatha Christie jest jedną z moich ulubionych pisarek. Wiele jej kryminałów zaliczam do moich ukochanych książek. Teraz przyszedł czas na zapoznanie się z Mary Westmacott – wcieleniem Agathy jako autorki romansów. Pierwszym z nich jest ,,Cena Geniuszu”(wydawany też jako ,,Chleb Olbrzyma”, co jest zgodne z oryginałem). Inspiracją do napisania tej powieści był poemat Tennysona, jednego z ulubionych poetów Christie, pod tytułem ,,Enoch Arden”. Poemat opowiada o mężczyźnie, który powraca z wojny i dowiaduje się, że jego żona, przekonana o śmierci Ardena, wyszła już za innego. Nie chcąc wchodzić między nią a jej drugiego męża, główny bohater popełnia samobójstwo. Podobny motyw Christie opisała też w opowiadaniu ,,Dopóki starczy światła”. Jednak nie martwcie się. Niczego Wam nie zaspoilerowałam. Christie bowiem lekko nawiązuje do Tennysona, tworzy jednak całkiem inną i oryginalną historię.

Głównego bohatera Vernona poznajemy jako małego chłopca, wychowywanego przez autorytarną Nianię. Pozbawiony prawdziwej troski rozhisteryzowanej matki i wiecznie nieobecnego ojca, Vernon tworzy swój własny świat, pełen magii, przygód i zabawy. Na skutek zawirowań losu i brutalnej historii chłopiec jest zmuszony opuścić rodzinną posiadłość i postanawia poświęcić życie na odzyskanie jej. Gdy dorasta, odkrywa jednak inną namiętność – muzykę. Vernon postanawia zostać słynnym kompozytorem, zdając sobie jednak sprawę, że nie będzie to łatwe i utrudni mu odzyskanie rodzinnego domu. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy nasz bohater spotyka dwie kobiety – uroczą, naiwną Nell i niezależną artystkę Jane.

Agatha Christie po raz kolejny pokazała, że była doskonałą pisarką. Mimo, że w ,,Cenie Geniuszu” nie chodzi o odkrywanie tajemnic i niespodziewane wydarzenia, czyta się ją z ogromnym zaciekawieniem. To jednak nie sama fabuła jest tu najważniejsza, a klimat i wątki psychologiczne. Christie jest mistrzynią tworzenia pełnokrwistych postaci, posiadających sekrety i ukryte strony swojej natury. W ,,Cenie Geniuszu” Króla Kryminałów opisuje nieprzystosowanego do życia Vernona, którego marzenia wciąż mijają się z rzeczywistością. Muzyka jest jego miłością, a zarazem przekleństwem. Chłopak wciąż jest rozdarty między nawykami z dzieciństwa, pasją do muzyki, wymaganiami otoczenia, idealnym uczuciem do Nell i fascynacją Jane. Jego postać nie wzbudziła mojej wielkiej sympatii, chwilami mnie irytował, ale mimo to zgłębianie jego psychiki było fascynujące. Ale to nie jedyna doskonale skonstruowana postać. Oprócz tego mamy również jego rodziców, kuzynkę Joe – sufrażystkę, która jednak hasła emancypacji traktuje bardziej jako dowodzenie swojej inności i samodzielności niż dojrzały pogląd, oraz dwie kobiety życia Vernona. Jane początkowo nie lubiłam i uważałam ją za polerkę podobną do Joe, ale z czasem wzbudziła moją sympatię. Była odważna, niezależna, rozumiała ludzi i życie, miała swoją pasję i kochała Vernona całym sercem. Natomiast Nell bardzo długo budziła we mnie ciepłe uczucia, jednak pod koniec zmieniła się w rozpieszczoną damulkę, która przez swój egoizm i brak zdecydowania zraniła dwóch mężczyzn. Irytacja jaką budzili we mnie niektórzy bohaterowie to, niestety, jedna z wad tej książki. Natomiast najbardziej polubiłam mądrego, dalekowzrocznego i oddanego przyjaciołom Sebastiana oraz ciepłego, opiekuńczego i hojnego George’a(Nell na niego nie zasłużyła).

Nie nazwałabym tej powieści romansem. Dla mnie to bardziej powieść psychologiczna, opisująca różne typy ludzkie i ich oddziaływanie na siebie, brzemię jakie spoczywa na utalentowanych ludziach oraz niemożność wyrwania się z trudnych relacji. Ważne miejsce zajmuje tu również miłość, ale nie ta słodka i prosta, w której on kocha ją, a ona jego i mierzą się z różnymi przeszkodami. Christie opisuje młodzieńcze zauroczenie, pochłaniającą namiętność, spokojny i bezpieczny związek oraz cierpliwą, wierną miłość, która mimo wielu nieporozumień i rozczarowań potrafi wybaczyć. Poświęca też wiele miejsca na opisywanie różnic między burzliwym, pochłaniającym i nagłym uczuciem, a tym opartym na trosce, sympatii i szacunku. Nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi, które z nich jest więcej warte. To smutna, poruszająca historia, pełna skomplikowanych wyborów, niedojrzałych uczuć i ciągłych błędów. Daje do myślenia, jednak jej pesymizm chwilami mnie przytłaczał, a nawet denerwował, podobnie jak zachowania niektórych bohaterów, którzy wciąż się miotają, zamiast wszystko wyjaśnić i porozmawiać.

,,Cena Geniuszu” nie dołącza do grona moich ulubionych książek Christie, ale na pewno do tych bardzo dobrych. Angielska pisarka udowadnia, że była wszechstronna i potrafiła zachwycić nie tylko niespodziewanym zakończeniem, ale też jedynym w swoim rodzaju stylem, barwnymi bohaterami i niepowtarzalnym klimatem. Mamy tu też coś, co jest wielkim atutem kryminałów Agathy – doskonale odmalowany obraz epoki, ze zwróceniem uwagi na procesy historyczne. Sądzę, że to powieść dla wszystkich fanów Królowej. Nie zrażajcie się etykietką ,,romans”. Ta książka to coś o wiele więcej.

,, Bóg wie, co robi. Człowiek na początku zawsze się buntuje, lecz potem, z biegiem czasu, zdaje sobie sprawę, że tak miało być.”

Agatha Christie jest jedną z moich ulubionych pisarek. Wiele jej kryminałów zaliczam do moich ukochanych książek. Teraz przyszedł czas na zapoznanie się z Mary Westmacott – wcieleniem Agathy jako autorki romansów. Pierwszym z nich jest ,,Cena Geniuszu”(wydawany też jako ,,Chleb Olbrzyma”, co jest zgodne z oryginałem). Inspiracją do napisania tej powieści był poemat...