Perypetii z różnymi odcieniami literatury sensacyjnej ciąg dalszy. Ten autor jako reprezentant nurtu thrillerów medycznych na liście lektur do wykładu, na który uczęszczałam na studiach, wylądował pośród pozycji dodatkowych z adnotacją, że można sobie wybrać dowolną książkę tego pana. Oczywiście chciałam się rzucić na „Comę”, której jednak równie oczywiście wszystkie egzemplarze były wypożyczone. I to w obu bibliotekach, z których korzystam. Z tego powodu postanowiłam wybrać coś innego, kierując się głównie streszczeniami umieszczanymi na tylnej okładce. Przy jednej z nich rozwaliło mnie zupełnie… nazwisko jednego z głównych bohaterów. Jack Stapleton. Aż słyszę ten chichot wszystkich fanów Sherlocka Holmesa na sali. W efekcie wypożyczalnię opuścił wraz ze mną „Czynnik krytyczny”.

Jak na pierwsze zetknięcie się z tego typu literaturą, nasza znajomość przebiegła zupełnie w porządku, chociaż poza jednym momentem bez rewelacji. Mniej więcej do połowy czytało mi się całkiem dobrze, napięcie po troszku rosło, ale w drugiej poczułam się mocno rozczarowana. Elementy czysto sensacyjne zaczęły przeważać nad resztą i mimo, że emocjonujący finał w pewnym stopniu mi to zrekompensował, pozostało mi takie uczucie nie tyle niesmaku, co lekkiego zawodu. Chyba nie do końca tego oczekiwałam.

Teoretycznie nie powinno to wróżyć najlepiej mojej znajomości z książkami pana Cooka, ale spotkałam się z opiniami, że to zdecydowanie nie jest jego najlepsze dzieło, więc kto wie, może w przyszłości dam mu jeszcze szansę.

[Fragment większego tekstu oryginalnie opublikowanego tutaj: http://ostatniazzielonych.pl/2013/01/14/dzienniczek-bardzo-pop-2/]

Perypetii z różnymi odcieniami literatury sensacyjnej ciąg dalszy. Ten autor jako reprezentant nurtu thrillerów medycznych na liście lektur do wykładu, na który uczęszczałam na studiach, wylądował pośród pozycji dodatkowych z adnotacją, że można sobie wybrać dowolną książkę tego pana. Oczywiście chciałam się rzucić na „Comę”, której jednak równie oczywiście wszystkie...