Z czym kojarzy nam się schizofrenia? Z rozdwojeniem jaźni, zaburzeniami psychicznymi, z chroniczną chorobą, z której nie sposób się wyleczyć. A jednak Arnhild napisała jestem byłą schizofreniczką. Czy to znaczy, że już nie jest? I dokładnie opisała historię życia z chorobą. Już jako czternastolatka, a właściwie nawet wcześniej, zaczęła czuć się źle. Wszystko zaczęło się bardzo powoli - tak, że tego prawie nie zauważyłam. Trochę jak w letni, słoneczny dzień, na który stopniowo opuszcza się mgła. Wszystko wydawało jej się szare i puste. Nie miała siły dalej żyć. Nie potrafiła kontrolować swoich myśli i działań. W końcu zdała sobie sprawę, że potrzebuje pomocy. Obawiała się o nią poprosić. Oczywiście Arnhild zdarzały się chwile "jasności", gdy świat wydawał się normalny i przyjazny. Jednak w głębi serca nadal czaił się smutek, przypominając, że życie wcale nie jest zabawne i dobre, ale samotne i bolesne. Zaczynała słyszeć głosy, pojawiały się halucynacje wzrokowe. W końcu dziewczyna zaczęła się zapadać w coraz gęstszej mgle, gubiła się, a odnalezienie drogi wyjścia zajęło jej wiele lat.

Gdy Arnhild była chora, mówiono jej, że to wrodzone, że z tej choroby się nie wychodzi, żeby pogodziła się z tym, że schizofrenia będzie jej towarzyszyła do końca życia. Po wyzdrowieniu, skończyła studia psychologiczne i pomaga ludziom wyjść z choroby. A niemożliwe, w niektórych przypadkach staje się możliwe. Jej historia niesie nadzieję. Dla uwięzionych w schizofrenicznym świecie, ale też dla ich rodzin. Autorka na swoim przykładzie opisuje, co dodawało jej sił w walce z chorobą, a co osłabiało. Bywały momenty, gdy leżała przypięta pasami do szpitalnego łóżka, w totalnej niemocy. Bywały też takie, gdzie przez ponad rok nie wychodziła na zewnątrz, a wilki i szczury były nieodłącznymi towarzyszami jej życia.
Jakim cudem, z osoby psychotycznej, która ciało cięła do krwi, waliła głową w ścianę i wyrywała włosy kępami, stała się magistrem psychologii, która w 2004 roku otrzymała nagrodę za promowanie otwartości i swobody w wyrażaniu siebie, w ramach psychiatrycznej opieki zdrowotnej? Jeśli Was to ciekawi, sięgnijcie po tę lekturę. Nie jest to jak wiadomo, lekka i przyjemna historia pisana prostym językiem. Przeciwnie, dużo w niej specjalistycznych opisów. Polecam osobom, które interesują się psychologią. Tym, którzy chcą poznać życie i myśli osób cierpiących na schizofrenię, oraz nie boją się wejść w świat głosów i halucynacji, w świat izolatek, łóżek z pasami, samookaleczeń i agresywnych zachowań. Bo przy tej lekturze, można pogubić własne myśli.

Z czym kojarzy nam się schizofrenia? Z rozdwojeniem jaźni, zaburzeniami psychicznymi, z chroniczną chorobą, z której nie sposób się wyleczyć. A jednak Arnhild napisała jestem byłą schizofreniczką. Czy to znaczy, że już nie jest? I dokładnie opisała historię życia z chorobą. Już jako czternastolatka, a właściwie nawet wcześniej, zaczęła czuć się źle. Wszystko zaczęło się...