Pierwsze wrażenie niesamowite. Mam tu na myśli zdania, które powitały mnie na pierwszej stronie. Ale do tego stylu pisania przyzwyczaiłam się dopiero po przeczytaniu kilku rozdziałów. Nie zwykłam czytywać takich książek.
Jak było dalej? Cóż, poobijałam sobie tyłek. Trzy razy. Pierwszy raz był przypadkiem, po prostu spadłam z kanapy. Drugi raz, to jedna, maleńka wzmianka w środku książki, która dotyczyła Zbyszka. Tak mnie zaskoczyła, że z zleciałam z fotela i jeszcze długo wpatrywałam się w tą jedną linijkę, szukając na tej stronie jakiegoś odniesienia do tego, co prawiła. Jak się okazało - moje starania były bez sensu, bo wyjaśnienie znalazło się dopiero przy końcu. Trzeci raz ponownie spadłam z kanapy, gdyż okazało się, że Remigiusz nie jest znowu taki świętoszkowaty.

Po przeczytaniu książki, rzuciłam nią przez cały pokój. Zirytowałam się, bo końcówka nie była dla mnie odpowiednim zakończeniem. Ale książka naprawdę dobra.


Ach, ach! Zapomniałam dodać, że był też i "facepalm". Dokładnie w momencie, kiedy przy trzecim, chyba, spotkaniu, Karolina rzuciła się na Remigiusza i zaczęła wyznawać mu miłość.

Pierwsze wrażenie niesamowite. Mam tu na myśli zdania, które powitały mnie na pierwszej stronie. Ale do tego stylu pisania przyzwyczaiłam się dopiero po przeczytaniu kilku rozdziałów. Nie zwykłam czytywać takich książek.
Jak było dalej? Cóż, poobijałam sobie tyłek. Trzy razy. Pierwszy raz był przypadkiem, po prostu spadłam z kanapy. Drugi raz, to jedna, maleńka wzmianka w...