Ja również muszę zacząć od okładki. Jak to w wydaniu z lat 90 - mamy roznegliżowaną kobietę. To, że nie jest nijak podobna do bohaterki książki - nieważne. Że nie ma stóp - nieważne, ważne że jest ledwo ubrana. Bohaterka ma udomowionego rysia, pani na okładce ma rysia, po co drążyć.

Sama książka to faktycznie obyczajowe romansidło w konwencji science fiction. Niestety autorka upycha całe lata życia bohaterki w pojedyncze zdania, całość wypada więc średnio. Mamy wrażenie oglądania filmu na przewijaniu. Sam główny wątek romantyczny wydaje się strasznie przyspieszony, nie mamy żadnego budowania relacji. Ot, poznali się, miłość od pierwszego wejrzenia, dziękuję, można się rozejść.

Ogólnie główna bohaterka wydaje się strasznie niespójna: w przeciągu jednego rozdziału z rozsądnej osoby przeistacza się w nieznośną diwę. Bo tak autorce pasuje.

Postaciom drugoplanowym często brakuje jakiejkolwiek głębi. Zlewają się ze sobą, różniąc się jedynie funkcją w stosunku do głównej bohaterki.

Sceny akcji są przegadane i za bardzo przyspieszone.

Całość ucięta jest jak nożem, wygląda jakby autorka dobiegła do zakontraktowanego limitu stron.

Niestety, jak większość książek pani McCaffrey tak i Rowan najbardziej do gustu przypadnie nastolatkom, aczkolwiek z tego co pamiętam już w nastoletnich latach uważałem ją za jedną ze słabszych pozycji w dorobku autorki.

Ja również muszę zacząć od okładki. Jak to w wydaniu z lat 90 - mamy roznegliżowaną kobietę. To, że nie jest nijak podobna do bohaterki książki - nieważne. Że nie ma stóp - nieważne, ważne że jest ledwo ubrana. Bohaterka ma udomowionego rysia, pani na okładce ma rysia, po co drążyć.

Sama książka to faktycznie obyczajowe romansidło w konwencji science fiction. Niestety...

Ja wiem, że nie ocenia się książki po okładce, ale ta Amberu jest tak zła a zarazem tak reprezentatywna dla pewnego okresu, że nie mogę sie przestać nią zachwycać. Zwłaszcza, że kobieta na niej przedstawiona nijak nie jest podobna do tytułowej postaci - autorka zamieściła opis wystarczający, aby to stwierdzić.

Jeśli jednak przejść do fabuły, to chyba najbardziej rzuca się w oczy, że to książka o ludziach. Jeśli ktoś szuka czegoś, co będzie miało wartka akcję z obowiązkowym punktem kulminacyjnym, to może się srodze rozczarować. Sa mocne punkty, sa wydarzenia milowe, które owijają wokół siebie fabułę na jakiś czas, po czym zycie wraca do jakiejś normy i tak do kolejnego momentu, kiedy coś sie sypie. I tak od jednego takiego kryzysu do drugiego poznajemy ludzi, widzimy jak dorastają, poznają się, wiążą ze sobą, kłócą, radzą sobie z wyzwaniami, boja się.
"Rowan" to książka jak najbardziej science fiction, ale też obyczaj. Obyczaj w realiach science fiction - w tej kolejności, a nie na odwrót i trzeba miec tego świadomość, sięgając po tę pozycję (jak i inne z serii). :)

Ja wiem, że nie ocenia się książki po okładce, ale ta Amberu jest tak zła a zarazem tak reprezentatywna dla pewnego okresu, że nie mogę sie przestać nią zachwycać. Zwłaszcza, że kobieta na niej przedstawiona nijak nie jest podobna do tytułowej postaci - autorka zamieściła opis wystarczający, aby to stwierdzić.

Jeśli jednak przejść do fabuły, to chyba najbardziej rzuca się...

Nic dodać nic ująć, recenzja Marszy jest idealna.
Ja dodam tylko, aby zanim sięgnie się po serię "Wieża i Ul" przeczytać serię "Pegaz" (Ujeździć Pegaza, Lot Pegaza),która traktuje o początkach Utalentowanych.

Nic dodać nic ująć, recenzja Marszy jest idealna.
Ja dodam tylko, aby zanim sięgnie się po serię "Wieża i Ul" przeczytać serię "Pegaz" (Ujeździć Pegaza, Lot Pegaza),która traktuje o początkach Utalentowanych.