Ta książka wpadła w moje ręce w bibliotece szkolnej, ot tak, po prostu stała sobie na półce. Zwróciłam na nią uwagę, ponieważ pośród lektur wyróżniała się twardą, zieloną okładką, a one były obłożone w brązowy papier.

Styl pisania autorki i cała opowieść przypomina mi trochę książki Małgorzaty Musierowicz. Może dlatego, że cała opowieść dzieje się w drugiej połowie dwudziestego wieku, tak jak było to w książkach tamtej autorki. Autorka pisze językiem łatwym, lecz czasem opisy są lekko chaotyczne i trochę niezrozumiałe.

Ewa Nowacka

Główną bohaterką jest Róża, która zostaje wysłana przez mamę do jej dawnych znajomych, u których ona ma "wielki dług". Bohaterka uważa, ze matka przesadza, ponieważ ona ma u kogoś zaciągnięty "wielki dług", gdy ktoś pójdzie jej do sklepu po mąkę. Jednak okazuje się, że ten dług jest naprawdę wielki. Pierwszego dnia u znajomych, czyli pewnej starszej pani, jej męża oraz gospodyni Natalią, ma niezwykle, jej zdaniem, straszne przygody. Wkrótce Róża poznaje Marka, który mieszka w miasteczku, do którego przyjechała. Szybko się zaprzyjaźniają.

Książka ma ciekawą fabułę, która bardzo mi się spodobała, jednak na rozwinięcie akcji trzeba trochę poczekać. Podczas czytania miałam wrażenie, że autorka pisze o czymś, co dobrze zna ( i z pewnością tak było), więc wszystko było bardzo realistyczne.

Teraz trochę o wydaniu. Książka jest w twardej oprawie, co mi się podoba, na pewno przyciąga to wzrok. Jednak sam projekt okładki raczej mi się niezbyt podoba. Moim zdaniem mogłoby nie być tutaj tych osób, tylko dom ( oczywiście znajomych mamy Róży).

Podsumowując: książka była naprawdę ciekawa i mimo że nie czytam raczej książek polskich autorów ( raczej skupiam się na zagranicznych) nie zawiodłam się.

Ta książka wpadła w moje ręce w bibliotece szkolnej, ot tak, po prostu stała sobie na półce. Zwróciłam na nią uwagę, ponieważ pośród lektur wyróżniała się twardą, zieloną okładką, a one były obłożone w brązowy papier.

Styl pisania autorki i cała opowieść przypomina mi trochę książki Małgorzaty Musierowicz. Może dlatego, że cała opowieść dzieje się w drugiej połowie...