Nie jestem filozofem, egzystencjalizm w pełni do mnie nie przemawia. (Może jeszcze?, bliżej mi chyba do Anny poszukującej 'Chwil doskonałych'). Skąd więc tak wysoka ocena? Otóż Mdłości, będące powiastką filozoficzną są napisane w sposób bardzo przystępny dla laika. Mimo odmiennych poglądów można zrozumieć bohatera, jego rozterki, wątpliwości, a także w pewnym sensie podejście do życia. Sartre uzyskuje ten efekt bez sztuczności i patosu. Ot, zagłębiamy się w umysł Antoine, widzimy jego oczami i nawet doświadczamy jego mdłości, bezsilności, pogardy i goryczy, z jednej strony również niemego sprzeciwu wobec braku wpływu na cokolwiek a z drugiej tępej akceptacji.

Książka jest przygnębiająca, pojawiający się bohaterzy tylko utwierdzają Antoine'a w przekonaniu o bezsilności i bezcelowości działań. Sam Antoine odżegnując się od tłumu jest wyjątkowo samotnym człowiekiem. A przecież teoretycznie niczego mu nie brakowało. Wręcz przeciwnie: cierpiał na nadmiar... inteligencji i spostrzegawczości.
Na koniec jednak Sartre szykuje małą niespodziankę, nadzieję...

Polecam.

Nie jestem filozofem, egzystencjalizm w pełni do mnie nie przemawia. (Może jeszcze?, bliżej mi chyba do Anny poszukującej 'Chwil doskonałych'). Skąd więc tak wysoka ocena? Otóż Mdłości, będące powiastką filozoficzną są napisane w sposób bardzo przystępny dla laika. Mimo odmiennych poglądów można zrozumieć bohatera, jego rozterki, wątpliwości, a także w pewnym sensie...