Opowiadanie opisywane jest w kontekście manipulacji polityczno-społecznej masami. Jeśli by tak było wymowa byłaby bardzo uproszczona- to łatwe pisywać dyktatury jako sposób hipnotyzowania bezwolnych ludzi. Ponieważ nie wierzę w taką interpretację odebrałam to opowiadanie Manna jako uniwersalną refleksję nad tym na ile ludzie maja naprawdę "wolną" wolę , na ile zaś są zależni i sami się uzależniają. Mann pokazuje, że dotyczy to zarówno hipnotyzera, hipnotyzowanych jak i oglądającej publiczności.

Opowiadanie opisywane jest w kontekście manipulacji polityczno-społecznej masami. Jeśli by tak było wymowa byłaby bardzo uproszczona- to łatwe pisywać dyktatury jako sposób hipnotyzowania bezwolnych ludzi. Ponieważ nie wierzę w taką interpretację odebrałam to opowiadanie Manna jako uniwersalną refleksję nad tym na ile ludzie maja naprawdę "wolną" wolę , na ile zaś są...

Muszę przyznać, że drugie opowiadanie bardziej ze mną "rozmawiało", pomimo dość pesymistycznego wydźwięku. Człowiek w klatce zrobionej z niego samego. Mamy tu strefę komfortu, z której bohater "Pajaca" chce koniecznie wyjść, ale jednocześnie wygodnie mu z tym, co sobą reprezentuje.
"Mario i czarodziej" z kolei przywołuje obraz tego typu osób, którzy uwielbiają być w centrum uwagi, bez względu na to, ile to kosztuje ich samych, czy ludzi wokół.
Dałem siedem zakładek na dziesięć możliwych.

Muszę przyznać, że drugie opowiadanie bardziej ze mną "rozmawiało", pomimo dość pesymistycznego wydźwięku. Człowiek w klatce zrobionej z niego samego. Mamy tu strefę komfortu, z której bohater "Pajaca" chce koniecznie wyjść, ale jednocześnie wygodnie mu z tym, co sobą reprezentuje.
"Mario i czarodziej" z kolei przywołuje obraz tego typu osób, którzy uwielbiają być w centrum...

Na podstawie między innymi tej noweli Manna pisałam swoją pracę magisterską. Czytałam ją (jak i inne książki potrzebne mi do pracy) po niemiecku, co było dość "ciekawym" przeżyciem ;) Mann czytany w oryginale może być odbierany nieco odmiennie, jak czytany po polsku - kwestia tłumaczenia, być może interpretacji. Mniejsza.
Wracając do noweli - uważam, że jedno z lepszych dzieł Manna. Bardzo dobrze ilustruje kult jednostki. Jak jeden człowiek może manipulować masą. Sporo odniesień politycznych, nie tylko do czasów III Rzeszy, sporo myśli psychologicznych, mechanizmów.
Siła jednostki, słabość masy, zaślepienie ideałami niespełnionymi nigdy.
Godna przeczytania i przemyślenia.

Na podstawie między innymi tej noweli Manna pisałam swoją pracę magisterską. Czytałam ją (jak i inne książki potrzebne mi do pracy) po niemiecku, co było dość "ciekawym" przeżyciem ;) Mann czytany w oryginale może być odbierany nieco odmiennie, jak czytany po polsku - kwestia tłumaczenia, być może interpretacji. Mniejsza.
Wracając do noweli - uważam, że jedno z lepszych...

Świetnie napisane, jak wszystko, co wyszło spod pióra Tomasza Manna. To mała nowela, którą można przeczytać w jeden wieczór, ale mimo krótkiej formy bardzo dobrze opisuje zjawisko zauroczenia mas przez jedną, charyzmatyczną postać. Trochę pod tym względem przypomina scenę w teatrze z "Mistrza i Małgorzaty".

Świetnie napisane, jak wszystko, co wyszło spod pióra Tomasza Manna. To mała nowela, którą można przeczytać w jeden wieczór, ale mimo krótkiej formy bardzo dobrze opisuje zjawisko zauroczenia mas przez jedną, charyzmatyczną postać. Trochę pod tym względem przypomina scenę w teatrze z "Mistrza i Małgorzaty".

Jedno z najlepszych opowiadań Manna. W odróżnieniu od innych, temu najbliżej jest do wielkich powieści, tzn. nie jest ani błahe pod względem tematu, ani pretensjonalne z dzisiejszej perspektywy pod względem stylu rozważań filozoficzno-estetycznych. Tutaj pomysł jest błyskotliwy, głęboki i w ten sposób opowiadanie zostaje w człowieku na dłużej niż wiele innych tego autora. Polecam czytać krótkie formy Tomasza Manna wybiórczo. Oprócz "Mario i czarodziej" polecam zupełnie odmienną "Pan i pies".

Jedno z najlepszych opowiadań Manna. W odróżnieniu od innych, temu najbliżej jest do wielkich powieści, tzn. nie jest ani błahe pod względem tematu, ani pretensjonalne z dzisiejszej perspektywy pod względem stylu rozważań filozoficzno-estetycznych. Tutaj pomysł jest błyskotliwy, głęboki i w ten sposób opowiadanie zostaje w człowieku na dłużej niż wiele innych tego autora....

Krótkie opowiadanie zamknięte w formacie kieszonkowym, o wielkiej treści, bowiem ilustruje polityczne przekonania autora, niechęć do totalitaryzmów rządzących światem dwudziestego wieku. Jak powszechnie wiadomo, Mann jednoznacznie ustosunkował się do ustroju III Rzeszy, emigrując z ojczyzny. Te pseudonaukowe teorie dotyczące klasyfikowania ludzi według rasy, nie znajdowały u niego zrozumienia, bo doprowadzały do nastrojów skrajnie ksenofobicznych. Mann miał świadomość, że ideologie te, wciąż podsycane muszą przyczynić się do zguby ludzkości.

Akcja opowiadania rozgrywa się we Włoszech, w pierwszej połowie dwudziestego wieku . W małej miejscowości turystycznej Torre di Venere, nad Morzem Tyrreńskim wypoczywa małżeństwo z dwojgiem dzieci. Wakacje upływają miło i spokojnie, jeśli nie brać pod uwagę drobnych zadrażnień z włoskimi urlopowiczami. Pretekstem do wszczęcia małych kłótni staje się niedawno przebyty przez dziecko małżeństwa koklusz oraz chwilowa nagość kilkuletniej córki na plaży. Włoscy turyści, przebywający w swojej ojczyźnie czują się bardzo pewnie, na każdym kroku wskazują „obcym” swoją uprzywilejowaną pozycję. Zagraniczne małżeństwo akceptuje ten fakt z pokorą i stara się łagodzić nieporozumienia.

Pod koniec sezonu, gdy w kurorcie mniej jest przyjezdnych, zjawia się tytułowy czarodziej. Sztukmistrz Cipolla zapraszał na wieczór pełen magii. Sala feralnego dnia zapełnia się do ostatnich miejsc, „nasze” małżeństwo zostaje namówione na udział w przedstawieniu przez swoje dzieci. Szybko jednak para zaczyna żałować swej pochopnej decyzji. Cipolla okazuje się nie być magikiem, który budzi aplauz wyciągnięciem królika z kapelusza. Nieefektowny, łysy, mały garbus promieniuje niesamowitą pewnością siebie, a podstawowym jego atrybutem jest szpicruta, kieliszek koniaku, którym dodaje sobie animuszu i tanie papierosy. Jest magiem słów i rozkazów, narzucania własnej woli, magnetyzerem, który dokonuje zbiorowej hipnozy.

Pokaz staje się coraz bardziej przerażający, Cipolla włada umysłami ludzi dla kpiny i własnej chwały. Mimo że żarty nie są smaczne, budzi na widowni respekt. Wreszcie jego swoboda w ośmieszaniu uczestników seansu kończy się tragedią, w której tytułowy Mario odgrywa kluczową rolę.

Kontekst historyczny w odczytaniu wymowy dzieła narzuca się sam. Wielcy tyrani, potrafiący porwać tłumy, dzięki swojej charyzmie, a na przekór swemu wyglądowi – Mussolini i Hitler to pierwowzory, na jakich bazował Mann, tworząc kreację Cipolli. Jednocześnie Mann nawołuje do walki z takimi indywiduami, wszelkimi dostępnymi sposobami, nie wyłączając zbrodni. Autor poprzez opowiadanie Mario i czarodziej uzmysławia, jak wielkie zagrożenie sieją jednostki narzucające innym swoją wolę, mające magnetyczny wpływ na ludzi. Już wkrótce historia miała dobitnie potwierdzić jego poglądy...

Krótkie opowiadanie zamknięte w formacie kieszonkowym, o wielkiej treści, bowiem ilustruje polityczne przekonania autora, niechęć do totalitaryzmów rządzących światem dwudziestego wieku. Jak powszechnie wiadomo, Mann jednoznacznie ustosunkował się do ustroju III Rzeszy, emigrując z ojczyzny. Te pseudonaukowe teorie dotyczące klasyfikowania ludzi według rasy, nie znajdowały...

Podoba mi się budowanie napięcia przez Manna. Szczegółowe opisy, które wydają się niepotrzebne, wzmacniają ciekawość u czytelnika, a punkt kulminacyjny to zaledwie kilka ostatnich stron.

Podoba mi się budowanie napięcia przez Manna. Szczegółowe opisy, które wydają się niepotrzebne, wzmacniają ciekawość u czytelnika, a punkt kulminacyjny to zaledwie kilka ostatnich stron.