Ponoć są na świecie ludzie, którzy mają dar. W sumie wiele rzeczy można uznać za dar od sił wyższych, nie tylko jakieś zdolności parapsychiczne, ale także talent do rysowania, tańca czy śpiewu. Jednak nie da się ukryć, że to te pierwsze robią na ludziach największe wrażenie, a czasami wzbudzają zazdrość. Jednak ludzie zapominają o tym, że dla osoby, która ten dar posiada, może on być zarówno darem jak i przekleństwem.

Gdy piętnastoletnia Jem spojrzy na człowieka, widzi jego numer. I to nie byle jaki numer, bowiem jest to data jego śmierci. Wiedziała kiedy jej matka umrze, wie kiedy umrą ludzie, których mija na ulicy, wie, kiedy zginą ludzie w ataku terrorystycznym. Numery są wszędzie, a ona nie może się ich pozbyć, co więcej – nie może nikogo uratować. Przez swój dar wpada w poważne kłopoty i wraz z nowym przyjacielem ucieka z dala od Londynu. Ucieka przed innymi ludźmi, przed policją, a nawet przed sobą samą.

Tak na dobrą sprawę nie byłam do końca pewna czego się spodziewać po tej książce. Czytałam wiele pozytywnych opinii, więc gdy zobaczyłam ją na półce w bibliotece pomyślałam, że spróbuję i przekonam się na własnej skórze cóż to za książka. Nie nastawiałam się na nic szczególnego, w sumie nie miałam żadnych wymagań i może właśnie dlatego książka mi się spodobała. Chyba muszę mieć takie podejście do wszystkich, bo potem narzekam.

Narratorką powieści jest piętnastoletnia Jem, która widzi daty śmierci ludzi. Jej matka zmarła, gdy dziewczynka miała 7 lat. I tutaj pojawia się nam już pierwszy głębszy problem poruszany w tej książce – czym jest śmierć matki dla dziecka, a dodatkowo przestroga przed narkotykami. Dzięki temu rodzajowi narracji lepiej poznajemy Jem, która faktycznie momentami zachowuje się jak zwykła nastolatka, ale zdarzają się momenty, w których zapominamy o wieku głównej bohaterki, ponieważ zachowuje się dojrzalej niż nie jeden dorosły. Dzięki temu możemy lepiej zrozumieć jej myśli i wybory, których dokonuje. Postać Jem jest bardzo dobrze wykreowana, podobnie jak postać Pająka. Ta dwójka może zdobyć sympatię czytelnika, mimo głupich zachowań i przekleństw, których często używają. Gdy się im bliżej przyjrzymy możemy zobaczyć tak naprawdę dwójkę zagubionych nastolatków, którzy nie umieją sobie radzić z problemami i własnym życiem, ale nie są to problemy typu „chłopak mnie rzucił”.

Największym plusem tej powieści jest to, że stale coś się dzieje, akcja mknie do przodu, ale przy tym wszystkim mamy jakąś chwilę na własne przemyślenia i refleksje. Napięcie ciągle rośnie, wzbudzając w nas coraz większą ciekawość. Było tutaj wiele momentów, podczas których ciarki przeszły całe moje ciało. Nie mówiąc już o samym zakończeniu, które było naprawdę niesamowite, chociaż smutne, to nawet na początku czy w środku książki były właśnie takie „ciarkowe” momenty. Książka jest na pewno nieprzewidywalna, ponieważ ciężko jest się domyślić co się stanie, jakie będzie zakończenie, jak potoczą się losy Jem i Pająka. Myślę, że znajdzie się tutaj wiele rzeczy, które Was zaskoczą, podobnie jak mnie.

Podoba mi się sam pomysł autorki, której wcześniej nie zdałam, a także wykonanie. Widać pewne niedociągnięcia, czegoś mi tu minimalnie zabrakło, ale są to naprawdę drobne minusy, które nie wpływają na całość. Język jest raczej skierowany do młodzieży, chociaż twierdzę, że ta książka nie jest zwykłą powieścią dla nastolatków. Mimo że Jem sama ma 15 lat, to wiele starszych osób może się z nią utożsamić i myślę, że książka im się spodoba. Czasami widuję, że wiele osób taki wiek bohaterów odpycha, jednak w tym przypadku nie należy się tym sugerować. Poza tym książka jest naprawdę głęboka, porusza niebanalne tematy, nawet nie trzeba jej dogłębnie analizować, żeby to dostrzec. Niektóre wypowiedzi bohaterów może były zbyt kolokwialne i prymitywne, ale w końcu to tylko dwójka dzieciaków, więc może autorka zrobiła to specjalnie.

Książkę polecam jak najbardziej, nie tylko osobom w podobnym wieku, co główna bohaterka, ale wszystkim, którzy lubią napięcie, nieprzewidywalność i zaskakujące zwroty akcji. Uważam, że jest to książka godna przeczytania i polecenia, myślę, że nawet kiedyś do niej może powrócę, ale póki co muszę zdobyć kolejne części.

Ponoć są na świecie ludzie, którzy mają dar. W sumie wiele rzeczy można uznać za dar od sił wyższych, nie tylko jakieś zdolności parapsychiczne, ale także talent do rysowania, tańca czy śpiewu. Jednak nie da się ukryć, że to te pierwsze robią na ludziach największe wrażenie, a czasami wzbudzają zazdrość. Jednak ludzie zapominają o tym, że dla osoby, która ten dar posiada,...