Regułą chyba jest, że w Sadze o Ludziach Lodu po słabszych tomach pojawiają się te najciekawsze.
Martwe Wrzosy nie zrobiły na mnie wrażenia, jednak zakończyły się obiecująco wspomnieniem o małej Tuli Becke.
Anioł o czarnych skrzydłach to bez wątpienia określenie pasujące do głównej bohaterki - miłośniczka zwierząt, w pełni oddana swej rodzinie, którą za wszelką cenę chce chronić, jednak nie zważa na zło, które czyni aby osiągnąć swoje cele.
Po dojściu do zaledwie siedemdziesiątej piątej strony miałam wrażenie, że historia się już zakończy, a dalej przez sto stron będzie nudne lanie wody... Nic bardziej mylnego! Pobyt Tuli w Grastensholm oraz jej podróż do domu także dostarczyły emocji, choć już nie tak silnych jak początkowe rozdziały.
Jedyne, co mnie rozczarowało, to kolejne miłosne szczęśliwe zakończenie. W SoLL nie ma czegoś takiego, jak miłość niemożliwa... Każdy prędzej czy później spotyka swoją drugą połowę, bez względu na to, czy jest nią zbyt bliski krewny, zły dotknięty, czy homoseksualista - wszystko kończy się wielkim happy endem. A czasem chciałoby się poczytać o jakiejś walce, staraniach...
Mimo tej jednej "wady" uczuciowej książka bardzo wciąga. Jedna z najlepszych części cyklu.

Regułą chyba jest, że w Sadze o Ludziach Lodu po słabszych tomach pojawiają się te najciekawsze.
Martwe Wrzosy nie zrobiły na mnie wrażenia, jednak zakończyły się obiecująco wspomnieniem o małej Tuli Becke.
Anioł o czarnych skrzydłach to bez wątpienia określenie pasujące do głównej bohaterki - miłośniczka zwierząt, w pełni oddana swej rodzinie, którą za wszelką cenę chce...