II tom Dzienników Iwaszkiewicza w połączeniu z I tomem, tworzą coś na kształt profilu glebowego. Bowiem poszczególne zapisy, ujęte w konkretne ramy czasowe, odsłaniają morfologię wewnętrzną autora Brzeziny, a w szczególności wydobywają rodzaj miąższu, który stale przewija się przez jego pisarstwo – pewna elegijność. Wzajemny układ powiązań pomiędzy danymi warstwami glebowymi w dzienniku pisarza odpowiada etapom rozwoju Iwaszkiewicza-diarysty. Podłoże, które niejako formułuje te zapiski to przede wszystkim barwna mozaika kultur m. in. francuskiej, rosyjskiej, angielskiej, niemieckiej, a nawet duńskiej (z racji tłumaczeń przez Iwaszkiewicza Baśni Andersena) oraz poszczególne miasta, w których przebywa autor Mapy pogody.
Na podstawie formy i ilości tych zapisków wyróżnić można różne typy diariuszowania, które charakteryzują się mniejszym lub większym poziomem zróżnicowania.
Zasadniczo struktura dziennika zbliżona jest do notatnika, który nierzadko staje się miejscem wprawek literackich (tak jak u Czapskiego dziennik stawał się szkicownikiem malarskim). Wystarczy przywołać choćby zapis będący później kanwą opowiadania Ikar czy opis wizyty u Crocego, włączony później w całości do wspomnieniowej książki pt. „Podróże do Włoch”.
Próbując ustalić samą warstwę tematyczną tych dzienników, to zarówno w I jak i II tomie będzie to splot dziennika podróży z dziennikiem intymnym.
Wewnętrzna dychotomia uniemożliwia nam zobaczenie Iwaszkiewicza w pełni. Obszerne choć z drugiej strony ocenzurowane zapiski, sprawiają, że do czynienia mamy „zawsze z fragmentem”, z jedną warstwą profilu, obrazem miniatur wprzęgniętych w symfonię. Zakładając, że owe miniatury to poszczególne autoportrety diarysty, komponowane na miarę romantycznych arabesek czy nokturnów, a symfonia to konieczność jego funkcjonowania w pewnej społeczności, okaże się że mamy do czynienia z hybrydą.. A ową hybrydyczność poświadcza sama forma dzienników, który przy całym swym nastawieniu na rejestrację codzienności wykazuje silną tendencje do wspomnieniowości, nawrotów pamięci, które to osadzają dane wydarzenie w innej perspektywie. Być może te pozostałe oblicza, (których zabrakło w tomie pierwszym i drugim) uzupełni trzeci tom zapisków autora Panien z Wilka, który jak wolno się domyślać będzie równie pamiętnikarskim dziennikiem jak tom II.

II tom Dzienników Iwaszkiewicza w połączeniu z I tomem, tworzą coś na kształt profilu glebowego. Bowiem poszczególne zapisy, ujęte w konkretne ramy czasowe, odsłaniają morfologię wewnętrzną autora Brzeziny, a w szczególności wydobywają rodzaj miąższu, który stale przewija się przez jego pisarstwo – pewna elegijność. Wzajemny układ powiązań pomiędzy danymi warstwami...