"... i chociaż moi bliscy obiecują, że mnie zapamiętają, i tak nie będzie to miało żadnego znaczenia, bo nie będę o tym wiedziała, kiedy odejdę."

I znowu.
Nadzieja co do wyjątkowości tej książki była równie proporcjonalna do rozczarowania jakie mnie ogarniało w trakcje jej czytania.
Tessa główna bohaterka irytowała mnie. Jej zachowanie, choć całkowicie usprawiedliwione, nasuwało mi na myśl rozkapryszone dziecko tupiące nogą. Lista jej przedśmiertnych życzeń wydawała mi się wymyślona na poczekaniu a pod koniec książki okazało się, że to prawda kiedy bohaterka skreślała pewne pozycje i dopisywała do nich inne. Z kolei zawartość listy również nie była ujmująca. Rozumiem, że nawet śmiertelnie chore osoby nie mogą sobie pozwolić na wszystko, jednak sądziłam, że bohaterka - a raczej autorka - wymyśli coś bardziej ujmującego, gdyż pozycje takie jak: zgadzanie się na wszystko o co ktoś ją poprosi, złamanie prawa, czy chęć by rozwiedzeni rodzice znów byli razem, nie były porywająco interesujące, zwłaszcza, że pomysły Tessy zwykle nie kończyły się dobrze.
Pozostaje kwestia przyjaźni Tessy i Zoey, której nie potrafię nazwać przyjaźnią, chyba, że mowa o znajomości dwóch bliskich koleżanek z podstawówki, które co chwila się sprzeczają i obrażają by za chwilę się pogodzić - słabe.
Jedynym co ratuje fabułę - i tym czymś z pewnością nie jest wątek miłosny - przed kompletną porażką jest zakończenie. Opis odejścia Tessy to jedyne co w tej książce zdołało mnie poruszyć.
A spodziewałam się więcej. Znacznie więcej.

"... i chociaż moi bliscy obiecują, że mnie zapamiętają, i tak nie będzie to miało żadnego znaczenia, bo nie będę o tym wiedziała, kiedy odejdę."

I znowu.
Nadzieja co do wyjątkowości tej książki była równie proporcjonalna do rozczarowania jakie mnie ogarniało w trakcje jej czytania.
Tessa główna bohaterka irytowała mnie. Jej zachowanie, choć całkowicie usprawiedliwione,...