Gdy miałem jakieś 13 lat i czytałem 'Starego człowieka i morze' jako lekturę w szkole, nawet przez myśl by mi nie przeszło, że kiedykolwiek będę czytał Hemingwaya dla przyjemności. I oto jestem ja, 20 lat później odkładam 'Słońce też wschodzi' na półkę z błogim uśmiechem na twarzy.

Początki były trudne. Epizod paryski wprowadza postaci, które nie mają większego wpływu na fabułę, a tych którzy są dla niej istotni pokazuje w codziennych, nieciekawych sytuacjach. Wszystko jednak zmienia się gdy tylko bohaterowie opuszczają Paryż by udać się do Hiszpanii, która będąc oczkiem w głowie pisarza jawi się jako miejsce pełne kolorów, zabawy i pijaństwa. Hemingway kontrastuje powolne i stabilne życie w Paryżu z frywolną pampeluńską fiestą.

Bohaterowie, po ich paryskiej prezentacji, rozwijają skrzydła gdy tylko Paryż opuszczają. Jake, protagonista i jednocześnie uosobienie autora, wydaje się jedynie marionetką w działaniach innych bohaterów, w szczególności Brett, femme fatale sprowadzającej nieszczęścia na każdego mężczyznę, z jakim wchodzi w bliższy kontakt.

Chciałbym móc dać tej notce jakieś jednoznaczne zakończenie, które mówi, że 'Słońce też wschodzi' jest obowiązkową pozycją dla wszystkich miłośników literatury. Powieść kierowana jest jednak do specyficznych odbiorców. Odbiorców wrażliwych i takich, którzy w książkach poszukują czegoś więcej niż wartkiej fabuły i zapierającej dech w piersiach akcji.

Gdy miałem jakieś 13 lat i czytałem 'Starego człowieka i morze' jako lekturę w szkole, nawet przez myśl by mi nie przeszło, że kiedykolwiek będę czytał Hemingwaya dla przyjemności. I oto jestem ja, 20 lat później odkładam 'Słońce też wschodzi' na półkę z błogim uśmiechem na twarzy.

Początki były trudne. Epizod paryski wprowadza postaci, które nie mają większego wpływu na...