Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest taki typ filmu, który występuje w przyrodzie w okolicach sezonu nagród - smutnego filmu osadzonego w realiach historycznych, pełnego wszelkiego rodzaju kulturowych przywłaszczeń, pełnego białych aktorów grających role niebiałych postaci. Ten typ filmu nazywa się Oscar bait, a ta książka jest jego literackim odpowiednikiem.

Oczywiście nie mam tu na myśli tego, że ta książka została napisana z myślą o nagrodzie, jednak czytając nią odniosłem nieodparte wrażenie, że gdzieś ten schemat już widziałem. Biedna dziewczynka zostaje poddana wielu próbom, by wreszcie dotrzeć na szczyt. Cały świat sprzysięga się przeciw niej. Każdy czeka tylko na swoją kolej, by sprawić jej przykrość. Tym razem jednak, aby trochę zamieszać formułą, zmieniamy setting na Japonię w I połowie XX wieku.

Boli mnie to trochę, gdyż widać, że autor włożył sporo czasu i energii, aby poprawnie oddać ducha czasu. Skrupulatnie odtworzył na kartach powieści ceremonie i wierzenia tamtejszej ludności. Szkoda zatem, że wrażenie o tej książce zatrze się najdalej za 2-3 miesiące.

Jest taki typ filmu, który występuje w przyrodzie w okolicach sezonu nagród - smutnego filmu osadzonego w realiach historycznych, pełnego wszelkiego rodzaju kulturowych przywłaszczeń, pełnego białych aktorów grających role niebiałych postaci. Ten typ filmu nazywa się Oscar bait, a ta książka jest jego literackim odpowiednikiem.

Oczywiście nie mam tu na myśli tego, że ta...

To ja może zacznę od żartu. 'Mgły Avalonu' to najcięższa lektura jaką przeczytałem w tym roku. Książka waży ponad 1,5 kg i całe szczęście, że dzięki pracy zdalnej nie musiałem jej czytać w tramwaju.

W ten oto mało płynny sposób przejdę do odwiecznego pytania: 'czy książki mogą być zbyt długie' i po raz kolejny odpowiem, że tak, mogą. Uważam, że wybitnie ciężko jest napisać powieść, która przez 1300+ stron będzie w stanie utrzymać czytelnika w stanie ekscytacji i niestety, ta książka tego nie potrafi, choć bardzo się stara. Bardzo doceniam zamysł autorki, czyli pokazanie mitów arturiańskich z 'ludzkiej' strony. Cieszy mnie, że postaci kobiece nie są dwuwymiarowe i z czystą przyjemnością przeczytałem wreszcie powieść, która otwarcie mówi o trudnych, bądź co bądź, tematach seksu i religii. Niestety, przez co najmniej połowę czasu miałem wrażenie, że fabuła wręcz omija czytelnika. O ile rozumiem, że zabieg ten jest celowy, że dzięki temu czytelnik dostaje wgląd w życie dworskie wczesnego średniowiecza, jednak pozostawia też dość spory niedosyt.

Nie chcę przez to powiedzieć, że 'Mgły Avalonu' są powieścią złą. Lekkie pióro autorki sprawia, że nawet największe dłużyzny byłem w stanie przyswoić dość sprawnie, a dzięki wielowymiarowej konstrukcji postaci byłem w stanie wyobrazić je sobie głębiej niż to, w jaki sposób zostały opisane. Jeśli miałbym jednak zastanowić się nad tym, komu tę powieść mogę polecić, odpowiedziałbym że nie wiem, bo na pewno nie każdemu. Przynajmniej dopóki nie wyjdzie wersja 'abridged'.

To ja może zacznę od żartu. 'Mgły Avalonu' to najcięższa lektura jaką przeczytałem w tym roku. Książka waży ponad 1,5 kg i całe szczęście, że dzięki pracy zdalnej nie musiałem jej czytać w tramwaju.

W ten oto mało płynny sposób przejdę do odwiecznego pytania: 'czy książki mogą być zbyt długie' i po raz kolejny odpowiem, że tak, mogą. Uważam, że wybitnie ciężko jest napisać...

'Kochanica Francuza' była jedną z pozycji na liście lektur na moich studiach. Nie przeczytałem jej wtedy oczywiście, gdyż miałem ewidentnie ciekawsze rzeczy na głowie (znając mnie było to mocno związane z imprezami, graniem w gry fabularne i generalnie z rzeczami jak najmniej związanymi ze studiami), tak więc po latach powoli nadrabiam zaległości.

Przedstawiana jako przykład brytyjskiego postmodernizmu, 'Kochanica' jest powieścią wiktoriańską w przebraniu. Fabuła opowiada o dość ubogim arystokracie z wyższych sfer, który zaręczony z córką bogatego kupca (rzecz dość źle widziana w wiktoriańskim społeczeństwie) poznaje młodą guwernantkę. Guwernantka ta uważana jest za oszalałą z tęsknoty za swoim francuskim marynarzem, który lata temu skradł jej serce, a następnie złamał okrutnie. Książka opowiada o rozterkach sercowych młodego kawalera, jak również w dość brutalny sposób przedstawia konsekwencje jego działań. Jak do tej pory odhaczamy wszystkie elementy powieści wiktoriańskiej z listy. Gdzie jest zatem ten cały postmodernizm?

Ano doszukać się go możemy z narracji. Narrator w książce pochodzi ewidentnie z czasów autora (czyli dokładnie sto lat po wydarzeniach opisanych w powieści). Ma dostęp do współczesnej autorowi wiedzy, zna wydarzenia historyczne, które nastąpiły po opisanych wydarzeniach. Narrator oferuje czytelnikowi dogłębną niekiedy analizę zachowań bohaterów z uwzględnieniem współczesnej autorowi wiedzy. Co więcej, im bardziej zbliżamy się do zakończenia, tym bardziej autor ingeruje w zachowania bohaterów, kończąc na tym, że sam w powieści się pojawia.

Na osobne wspomnienie zasługuje również zakończenie powieści. Autor przedstawia nam dwie alternatywne wersje zakończenia nie sugerując do końca które z nich jest zakończeniem właściwym (a przynajmniej ja uważam, że żadne z nich jest tym właściwym i żadne stosy stron zapisanych analizą literacką nie sprawią, że będę uważał inaczej). W obecnych czasach nie jest to może wybitnie innowacyjne podejście, szczególnie w dobie rozrywki interaktywnej, jednak przypominam, że książka została napisana w latach 60-tych.

Dla kogo zatem jest ta książka? Szczególnie polecam ją osobom zainteresowanym czasami wiktoriańskimi. Jest świetnym studium zachowań społecznych i pokazuje jak bardzo powieść zmieniła się jako medium przez te 100 lat.

'Kochanica Francuza' była jedną z pozycji na liście lektur na moich studiach. Nie przeczytałem jej wtedy oczywiście, gdyż miałem ewidentnie ciekawsze rzeczy na głowie (znając mnie było to mocno związane z imprezami, graniem w gry fabularne i generalnie z rzeczami jak najmniej związanymi ze studiami), tak więc po latach powoli nadrabiam zaległości.

Przedstawiana jako...