To jest książka mojego życia.

Będę uczciwa i przyznam od razu, że "Słońce..." nie zasługuje na tak wysoką ocenę (chociaż Hemingway jako taki już tak), ale to jest moja opinia i mogę dać tyle gwiazdek, ile mi się podoba.

A "Słońce..." podoba mi się bardzo. To ksiązka, którą czytałam wielokrotnie, książka, która zawsze podnosi mnie na duchu, ksiązka, która dodawała mi otuchy zawsze, kiedy byłam smutna.

Jest coś takiego w relacji Brett i Jake'a, co w absolutnie nieracjonalny, niewytłumaczalny sposób każe mi myśleć, że życie jest piękne, ludzie są dobrzy, a problemy do rozwiązania.

Krytycy piszą, że ta ksiązka odzwierciedla pesymizm i rozgoryczenie nurtujące współczesnych Hemingwayowi Amerykanów. Być może. Ale kto mi zabronić widzieć w niej coś innego? (No i ten tytuł! gdzież tu pesymizm i rozgoryczenie?)

To jedna z pierwszych książek Hemingwaya. Stylem nie dorasta do pięt jego późniejszym pozycjom, ale czuć już przedsmak tego, za co uwielbiam Autora - za lakoniczność, kondensację, oszczędność przymiotnikową, dialogi budujące nastrój.
Dla znawców biografii Hemingwaya dodatkowy smaczek, bo to książka z kluczem. Dwudziestoparoletni niepokorny Hemingway nie rozumiał jeszcze, że ludzie niekoniecznie lubią o sobie czytać w ten sposób. (A moze rozumiał, ale miał w nosie?)

Mam wielki osobisty żal do Hemingwaya, że zdązył sobie umrzeć przed moim urodzeniem. Dzisiaj i tak już by go nie było (urodził się w 1899r.), ale chciałabym załapać się na czasy jego twórczej aktywności.

Nic to. Na szczęście są przecież książki, które można czytać po wielokroć.
Tylko czemu nie ma Hemingwaya w ebookach?

To jest książka mojego życia.

Będę uczciwa i przyznam od razu, że "Słońce..." nie zasługuje na tak wysoką ocenę (chociaż Hemingway jako taki już tak), ale to jest moja opinia i mogę dać tyle gwiazdek, ile mi się podoba.

A "Słońce..." podoba mi się bardzo. To ksiązka, którą czytałam wielokrotnie, książka, która zawsze podnosi mnie na duchu, ksiązka, która dodawała mi...