Po mojemu literatura rosyjska jest jedną z najpiękniejszych na świecie. Obok niej, ale jednak nie ex aequo, umieścił bym jeszcze literaturę francuską, którą także niesłychanie cenię i po prostu lubię. Michaił Lermontow od teraz zalicza się do grona najbardziej cenionych przeze mnie pisarzy rosyjskich.

Zacząłem pałać tak wielką sympatią do Lermontowa, klasyka rosyjskiej literatury, właśnie po przeczytaniu "Bohatera naszych czasów", czyli pierwszej rosyjskiej powieści psychologicznej.

Główny bohater (naszych czasów, jak ironicznie powieść zatytułował Michaił Jurjewicz) to Grigorij Aleksandrowicz Pieczorin, oficer w armii Imperium Rosyjskiego, który żyje na Kaukazie. Właśnie po miejscu akcji tej książki widać u pisarza zafascynowanie orientem.

Sam Pieczorin to połączenie bohatera bajronicznego, typowego dla epoki romantyzmu oraz tak zwanego człowieka zbędnego. Ale dlaczego ten Pieczorin jest zbędny? Po mojemu mógłby w ogóle nie istnieć, jest fatalistą, który miesza w życiu innych ludzi tylko i wyłącznie z powodu nudy. Nie kieruje się podstawowymi zasadami współżycia w społeczeństwie. W powieści jest mnóstwo sytuacji, w których jego zachowanie sprawia, że można się porządnie zirytować. Za nic ma uczucia przyjaźni, miłości. Ale jedno trzeba mu przyznać, jest bardzo inteligentny.

Tekst napisany jest w sposób oryginalny, co od razu mi się spodobało. To znaczy Pieczorina możemy poznać na dwóch płaszczyznach. Z perspektywy trzeciej osoby (kiedy opowiada o nim Maksim Maksimycz), jak i jego samego, bo spora część powieści stanowi jego pamiętnik.

Czasami mam wrażenie, że wielu takich bajronicznych, zbędnych bohaterów otacza mnie na co dzień. Są to ludzie, którzy gardzą innymi, ale jak się okazuje, dlatego, że sami sobą gardzą. Po mojemu warto przeczytać tę klasyczną powieść i zastanowić się, czy rzeczywiście takich bohaterów nie ma wokół nas i co się z tym może wiązać.

http://pomojemuliteratura.blogspot.com/

Po mojemu literatura rosyjska jest jedną z najpiękniejszych na świecie. Obok niej, ale jednak nie ex aequo, umieścił bym jeszcze literaturę francuską, którą także niesłychanie cenię i po prostu lubię. Michaił Lermontow od teraz zalicza się do grona najbardziej cenionych przeze mnie pisarzy rosyjskich.

Zacząłem pałać tak wielką sympatią do Lermontowa, klasyka rosyjskiej...