Mikołaj Gogol udowadnia tymi opowiadaniami, że aby zostać rosyjskim klasykiem nie trzeba zapisywać kilometrów kwadratowych papieru. Udowadnia też, że abu oddać stan ducha bohatera oraz jego tragiczny los nie trzeba zaczynać opowieści od "na początku był chaos".
Doskonała narracja prowadzi nas przez zmagania pana Akakjusza i jego płaszcza. W drugim opowiadaniu jesteśmy świadkami losów podbojów miłosnych dwóch mieszkańców Petersburga.
I te dwa opowiadania pokazują pełny obraz rosyjskiego świata.

Mikołaj Gogol udowadnia tymi opowiadaniami, że aby zostać rosyjskim klasykiem nie trzeba zapisywać kilometrów kwadratowych papieru. Udowadnia też, że abu oddać stan ducha bohatera oraz jego tragiczny los nie trzeba zaczynać opowieści od "na początku był chaos".
Doskonała narracja prowadzi nas przez zmagania pana Akakjusza i jego płaszcza. W drugim opowiadaniu jesteśmy...

To opowiadanie podsumuję jednym słynnym cytatem: "Nie mamy pańskiego płaszcza - i co pan nam zrobi?"

To opowiadanie podsumuję jednym słynnym cytatem: "Nie mamy pańskiego płaszcza - i co pan nam zrobi?"

Szynel - 7/10
Newski Prospekt - 10/10

Szynel - 7/10
Newski Prospekt - 10/10

Zaznaczmy na wstępie, że najlepsze dzieła Gogola (kiedy pisze najgorzej, jak w kawałkach pełnych mistycyzmu i dydaktyzmu, jest strasznie lichy, kiedy pisze najlepiej, jest niezrównany i niepowtarzalny),są fenomenem z zakresu języka, a nie idei ajm krajin and szitin and pisin and fartin; przeciętny czytelnik (posługujący się konwencjonalną skalą wartości literackich: naga prawda, szczery do bólu, łatwo i przyjemnie — skaczę z okna w czwartek — i tak dalej),nigdy nie dotrze aż tak daleko, aby przedkładać monstra z głębin nad plażowe parasole. Na tak arcywysokim poziomie literatura nie zajmuje się użalaniem nad przegranymi ani gromieniem możnych, a twardą walutą nie jest informacja, jak to się stało, że francuski blitzkrieg się obsrał w błocie i potem zasmarkał i zamarzł i czy. Konkludując. Styl Gogola dlatego jest kosmiczny (a kosmos dlatego jest fascynujący),bo jest to wydarzenie transcendentalne i występują w nim zakrzywienia, odchyły od wszelkich ziemskich norm; tak więc próby rozprawienia się z twórczością Gogola za pomocą obiegowych formułek i oklepanych frazesów, są tylko komedią pospolitego doktrynerstwa, infantylnych omyłek i braku wyobraźni.

"Zasadniczą cechą 'Szynela' [z fr. chenille: płaszcz specjalnego kroju, z szerokimi rękawami, podbity futrem], jest owa irracjonalność, która stanowi tragiczny, podskórny nurt płynący pod powierzchnią pozornie błahej anegdoty; jest organicznie związana ze specyficznym stylem, w jakim opowiadanie zostało napisane: mamy tu dziwaczne powtórzenia tego samego absurdalnego przysłówka, który staje się w ten sposób czymś w rodzaju niesamowitego zaklęcia, mamy opisy, które wydają nam się zgoła niewinne, dopóki nie odkryjemy, że tuż za rogiem zaczyna się chaos i że Gogol wetknął do tego czy innego równie niewinnego zdania słowo lub porównanie, które sprawia, że fragment eksploduje, zamieniając się w jakiś koszmarny pokaz fajerwerków. Jest tu także niezdarne poszukiwanie po omacku, co w zamyśle autora ma być imitacją naszych niezbornych gestów ze snów."



























































Cyt.: V. Nab. (1899 S. Pet. - 1977 Loz.),"Wyk. o lit. Ros.": 'Szt. przekładu.'

Zaznaczmy na wstępie, że najlepsze dzieła Gogola (kiedy pisze najgorzej, jak w kawałkach pełnych mistycyzmu i dydaktyzmu, jest strasznie lichy, kiedy pisze najlepiej, jest niezrównany i niepowtarzalny),są fenomenem z zakresu języka, a nie idei ajm krajin and szitin and pisin and fartin; przeciętny czytelnik (posługujący się konwencjonalną skalą wartości literackich: naga...

Jedno z trzech najbardziej znanych dzieł Nikołaja Gogola (obok znakomitych „Martwych dusz” i co najwyżej przeciętnego „Tarasa Bulby”). Historia Akakiusza Kamaszkina i jego płaszcza.
Temat nudny, ale ciekawie pokazany. Historia nieciekawego urzędnika (czynownika) carskiego z Petersburga i jego kłopotów z kapotą i otoczeniem, w którym przyszło mu żyć.
Nawet najmniej poważany człowiek ma prawo do marzeń i ich realizacji. A inni winni przynajmniej to prawo szanować. Jeśli nawet tego nie czynią – wówczas zasługują na potępienie. Kamaszkin (zwany w nowych tłumaczeniach Baszmaczkinem) sam w sobie nie budzi sympatii czytelnika. Ale już jego losy – z pewnością.
Tym bardziej odrazę wzbudzają koledzy czynownika czy też urzędnicy, do których zwraca się o pomoc. Dlatego czytelnik oczekuje ich ukarania. I chociaż w realnym życiu to nie następuje, to jednak projekcją ludzkich marzeń jest rzeczywistość baśniowa, bajeczna. Tam, gdzie ludzie są bezradni, oczekuje się interwencji sił pozaziemskich, chociażby upiorów.
Być może wbrew zamierzaniom autora utwór uzyskał swoje drugie życie. Nadzieję, zaszczepioną w czytelnikach, na wyrównanie krzywd nie w świecie realnym.

Jedno z trzech najbardziej znanych dzieł Nikołaja Gogola (obok znakomitych „Martwych dusz” i co najwyżej przeciętnego „Tarasa Bulby”). Historia Akakiusza Kamaszkina i jego płaszcza.
Temat nudny, ale ciekawie pokazany. Historia nieciekawego urzędnika (czynownika) carskiego z Petersburga i jego kłopotów z kapotą i otoczeniem, w którym przyszło mu żyć.
Nawet najmniej...

Wspaniała nowela, pięknie napisana. I chociaż nie jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Gogola (wcześniej bowiem czytałem znakomite „Martwe dusze”) to za sprawą utworów „Szynel” i „Newski Prospekt” trafił do czołówki moich ulubionych pisarzy rosyjskich.

„Szynel” to historia poczciwego, ubogiego urzędnika Akakiusza. Żyje nad wyraz skromnie i praktycznie wszystkie zarobione pieniądze skrupulatnie odkłada na nowy płaszcz. Kiedy wreszcie mu się udaje, kiedy w końcu może się cieszyć nowym nabytkiem dochodzi do pewnego incydentu związanego z upragnionym płaszczem, które okaże się niezwykle brzemienne w skutkach.

Gogol w rewelacyjny sposób ukazuje bezduszną machinę biurokracji w której tryby wpada Akakiusz. Na poły tragicznie, na poły komicznie, z dużą dozą absurdu i odrobiną groteski. Ale też skłania do przemyśleń oraz budzi litość i współczucie nad losami urzędnika.

„Szynel” to bardzo uniwersalna opowieść. Gdyby powstała w obecnych czasach nie straciłaby na aktualności.

Wspaniała nowela, pięknie napisana. I chociaż nie jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Gogola (wcześniej bowiem czytałem znakomite „Martwe dusze”) to za sprawą utworów „Szynel” i „Newski Prospekt” trafił do czołówki moich ulubionych pisarzy rosyjskich.

„Szynel” to historia poczciwego, ubogiego urzędnika Akakiusza. Żyje nad wyraz skromnie i praktycznie wszystkie...

Gogol się nie starzeje! Zawsze aktualny! To oczywiście nie jest powód do dumy, ale cóż.... świat tak to sobie poukładał, więc zbiera żniwo... szkoda, że każdy.
8/10

Gogol się nie starzeje! Zawsze aktualny! To oczywiście nie jest powód do dumy, ale cóż.... świat tak to sobie poukładał, więc zbiera żniwo... szkoda, że każdy.
8/10

Skromny urzędnik Akakiusz zostaje okradziony z trudem zakupionego płaszcza.

Skromny urzędnik Akakiusz zostaje okradziony z trudem zakupionego płaszcza.

"Szynel" to krótkie opowiadanie o biednym (także duchowo) urzędniku, dla którego jedynym celem w życiu był zakup płaszcza.
Gogol porusza tutaj problem władzy i biurokracji, który niestety pozostał w Rosji do dziś.

"Szynel" to krótkie opowiadanie o biednym (także duchowo) urzędniku, dla którego jedynym celem w życiu był zakup płaszcza.
Gogol porusza tutaj problem władzy i biurokracji, który niestety pozostał w Rosji do dziś.

Powiem jedno: dzięki tej krótkiej lekturze dołączam Pana Mikołaja Gogola do grona moich ulubionych rosyjskich twórców. Uśmiałam się co nie miara, a zakończenie z jego sprawiedliwością - naprawdę mnie ukontentowało (mam na myśli tylko zemstę upiora, oczywiście). A i język jakim operuje Gogol - wprost się zakochałam. Dodam jeszcze że strasznie polubiłam Pana Akakiusza i aż żal się z Nim żegnać tak szybko. Szkoda, że nie doczekamy się kontynuacji.
Polecam!

Powiem jedno: dzięki tej krótkiej lekturze dołączam Pana Mikołaja Gogola do grona moich ulubionych rosyjskich twórców. Uśmiałam się co nie miara, a zakończenie z jego sprawiedliwością - naprawdę mnie ukontentowało (mam na myśli tylko zemstę upiora, oczywiście). A i język jakim operuje Gogol - wprost się zakochałam. Dodam jeszcze że strasznie polubiłam Pana Akakiusza i aż...