No i proszę, to się nazywa spełnione marzenie! Stosunkowo niedawno, opiniując książkę "Zegarmistrz" tego samego autora, napisałam, że chętnie poznałabym bliżej wprowadzoną tam przez niego do fabuły nową postać, agentkę Kathryn Dance, specjalistkę kinezyki - i oto właśnie trafiłam na pierwszy tom cyklu Deavera, w którym to ona jest główną bohaterką.

Choć książki początkowo nie czytało mi się nazbyt szybko, uważam, że jest to bardzo interesujący thriller, a opisywane sposoby rozpoznawania kłamstwa z najmniejszych sygnałów, nadawanych przez kłamców nieświadomie (i dla laika raczej nieuchwytnych) są naprawdę frapujące. Po tej lekturze aż kusi, by dokładniej przyglądać się swoim rozmówcom!
O ile jednak taka wiedza jest rzeczą nabytą, o tyle imponowała mi również niezwykła u agentki Dance intuicja oraz umiejętność błyskawicznego kojarzenia faktów, dzięki czemu bezustannie postępowała o krok, ba! o ćwierć kroku za ściganym mordercą. A w tym przypadku była to sztuka nie lada, ponieważ Kathryn Dance stanęła do tego szczególnego pojedynku z wyjątkowo inteligentnym, przebiegłym, rozumującym zimno i bezbłędnie indywiduum. Uwierzcie - chwilami nie mogłam się oderwać od tej historii, szczególnie pod koniec, gdy akcja wyraźnie przyśpieszyła i czytelnik nie mógł być niczego pewnym niemal do ostatniej strony.

Zaletą fabuły jest też pozostawienie przez autora miejsca dla agentki Dance w chwilach prywatnych, w otoczeniu rodziny i przyjaciół, ukazanie jej nie tylko jako twardej przedstawicielki organów ścigania, ale i matki, córki, przyjaciółki. Osoby jak każdy z nas - także z marginesem na popełnianie błędów.

Jedyne, co mnie trochę męczyło, to postać jej antagonisty. Zbiegły z więzienia wielokrotny morderca, przywódca sekty, bezwzględny manipulant, bez wahania wykorzystujący każdego do swych celów jest bowiem, przynajmniej dla mnie, osobą tak odrażającą, że śledzenie jego sposobu myślenia i planowania było dla mnie chwilami prawdziwą męczarnią. Ale to nie minus książki, przeciwnie, chyba plus - że Deaver potrafił tak go opisać, iż dosłownie doprowadził mnie do bólu.

W książce znalazłam zabawną ale i dającą do myślenia przypowiastkę, którą tu przytoczę, ponieważ nie zdradza nic z fabuły.

Był sobie kiedyś pewien człowiek. Ten człowiek był swoim domu, kiedy nadeszła wielka powódź, naprawdę ogromna. Kiedy rzeka zalała parter domu, przypłynęła łódź, żeby go uratować, ale powiedział: "Nie, zostawcie mnie. Bóg mnie ocali". Wbiegł na piętro, ale woda wkrótce tam dotarła. Zjawiła się druga łódź, ale człowiek powiedział: "Nie, zostawcie mnie. Bóg mnie ocali". Rzeka podnosiła się coraz bardziej i człowiek wspiął się na dach. Przyleciał helikopter, ale on powiedział: "Nie, zostawcie mnie. Bóg mnie ocali". I helikopter odleciał. W końcu woda zmyła go z dachu i utonął. A kiedy poszedł do nieba i zobaczył Boga, spytał: "Boże, dlaczego mnie nie ocaliłeś?". Bóg pokręcił głową i odrzekł: "Dziwne, nie rozumiem, jak to się stało. Przecież wysłałem po ciebie dwie łodzie i helikopter".

Ufajmy sile wyższej, moi drodzy, i korzystajmy z tego, co pod ręką.

No i proszę, to się nazywa spełnione marzenie! Stosunkowo niedawno, opiniując książkę "Zegarmistrz" tego samego autora, napisałam, że chętnie poznałabym bliżej wprowadzoną tam przez niego do fabuły nową postać, agentkę Kathryn Dance, specjalistkę kinezyki - i oto właśnie trafiłam na pierwszy tom cyklu Deavera, w którym to ona jest główną bohaterką.

Choć książki początkowo...