Doszedłem do 115 strony i koniec. Tych końców było trzy, zawsze wracałem z nadzieją, że może coś będzie lepiej.
Czy kryminał czy sensacja każdy rodzaj literatury powinien kierować się logiką, może pokrętną ale zawsze jakąś. W tej książce logiki nie ma już od początku. „Drugi najlepszy wywiad świata” przyjmuje za głównego podejrzanego o morderstwo głównego bohatera, który nie ma żadnego motywu na popełnienie zbrodni, fizycznie nie jest w stanie tego zrobić, a wprost przeciwnie on na tym najwięcej traci. „Drugi najlepszy wywiad świata” mimo nafaszerowania nowoczesną techniką, nie potrafi zlokalizować komputera w jednym budynku, ani wskazać osobę, która nadaje maila dotyczące zbrodni. Główny bohater zszokowany podejrzeniami nie chce sam rozwikłać zagadki, ale przez ciekawość próbuje dojść prawdy. Biedny bohater załamany podejrzeniami np. wie, że w paczce, którą widzi pierwszy raz jest bomba i o szesnastej dostaje wiadomość, że "o szesnastej będzie wybuch", ale jeszcze zdążył bezpiecznie zaparkować i oddalić się na bezpieczną odległość. Oczywiście wybuch nie jest żadnym argumentem aby podzielić się swoimi podejrzeniami i przeżyciami z policją, ponieważ ma "doła psychicznego".
Autor tematyką chyba chciał naśladować Dana Browna, ale mu to nie wyszło, akcja nie wciąga, toczy się powoli i jest dużo błędów logicznych. Autor może myślał, że jak w zbrodnie wplącze Watykan to się narobi szum medialny i zaistnieje?
Może w dalszej części książki będzie lepiej, ale po co mam się męczyć, chociaż może jeszcze przyjdzie taki czas, że nie będę miał co czytać i spróbuję wrócić.

Doszedłem do 115 strony i koniec. Tych końców było trzy, zawsze wracałem z nadzieją, że może coś będzie lepiej.
Czy kryminał czy sensacja każdy rodzaj literatury powinien kierować się logiką, może pokrętną ale zawsze jakąś. W tej książce logiki nie ma już od początku. „Drugi najlepszy wywiad świata” przyjmuje za głównego podejrzanego o morderstwo głównego bohatera, który...