"Jakże głupio to zabrzmiało, kiedy w końcu ktoś powiedział to na głos." Są to słowa z szóstej od końca strony książki, kiedy ktoś w kilku zdaniach podsumował całą jej treść. Książka była po prostu głupia.
Przez pierwsze dwa rozdziały bardzo się z nią męczyłam, była słaba, napisana pustym językiem, jednak zmusiłam się do przebrnięcia przez nią, bo zastanawiało mnie o czym właściwie będzie.
Była o nieszczęśliwych nastolatkach, którzy nie mieli większych problemów w życiu, więc wyszukiwali ich gdziekolwiek - w domach, w szkołach, w znajomych, w nieznajomych, na ulicach i w dzielnicach rozrywki. Zahaczała o temat relacji matka-dziecko i o temat niespełnionych miłości, nie przekazując przy tym jednak żadnego przesłania. Nie niosła w sobie właściwie żadnych głębszych treści. Była długim opisem wydarzeń. Na sam koniec dodatkowo zmieniła się w jedno wielkie wyszukiwanie kogoś odpowiedzialnego za śmierć dwóch dziewczyn (nie jak wcześniej zakładano - za morderstwo dokonane przez Glistę), a najbardziej rozczarowujące jest to, że go nie odnaleziono bo każdy za winnego uważał siebie.
Była o wszystkim i o niczym. Nic nowego, to wszystko już gdzieś wcześniej było.
Myślę, że więcej nie tknę żadnej książki tłumaczonej z japońskiego na angielski i z angielskiego na polski, a już z pewnością nie do żadnej tłumaczonej przez Witolda Kurylaka. Była napisana strasznym językiem, dość żałosnym i nie wiem, czy to już Natsuo Kirino czy dopiero Kurylak nie podołał zadaniu i nie potrafił wczuć w pięć odmiennych postaci i wykreować dla nich osobnego języka, innego sposobu mówienia. A może po prostu miała brzmieć tak płytko bo była o niedojrzałych nastolatkach...?

"Jakże głupio to zabrzmiało, kiedy w końcu ktoś powiedział to na głos." Są to słowa z szóstej od końca strony książki, kiedy ktoś w kilku zdaniach podsumował całą jej treść. Książka była po prostu głupia.
Przez pierwsze dwa rozdziały bardzo się z nią męczyłam, była słaba, napisana pustym językiem, jednak zmusiłam się do przebrnięcia przez nią, bo zastanawiało mnie o czym...