Książka Lindqvista w bardzo niespodziewany sposób mnie zaskoczyła. Jest to książka ponura. ale zaskakująca. Opisuje mroczne zkamarki natury ludzkiej. 
 
W zasadzie trudno określić jakiego gatunku jest ta książka. 
 
W książce autor opisuje swoją podróż przez Afrykę. W tej podróży przemieszcza się przez pustynię Sahara, od oazy, do oazy, główie najpierw przez Algierię, potem przekracza na pustyni granicę z Nigerem i tam dalej podróżuje w głąb kontynntu. Z opisu tej podróży sporo dowiedziałem się o Afryce. Po kolei na google maps odnajdywałem miejsca opisywane przez autora. Miałem z tym sporo frajdy. Udało mi się odnaleźć hotele, iejsca, sporo zdjęć z miejsc w których autor przebywał. Mało wiedziałem o Algierii i Nigrze. Dzięki książce lepiej poznałem te miejsca. Nie byłem też świadomy tego, że w samym środku Sahary znajdują się miasta z normalną infrastrukturą, hotelami etc. 
 
Oprócz opisu podróży autor sporo miejsca w książce poświęca analizie książki „Jądro Ciemności” Josepha Conrada. Dokładnie analizowana jest treść tej książki napisanej w XIX wieku przez naszego rodaka. Jednak Linqvist nie poprzestaje na analiyie „Jądra Ciemności”. Opisuje cały kontekst oraz okoliczności w jakich Conard napisał tą książkę. Sporo szczegółów dowiadujemy się z życia Josepha Conrada. Bardzo mi to podpowiadało. 
 
To co jednak dominuje książkę to filozoficzna dyskusja na temat zła wyrządzanego przez cywilizacje zachodnio europejską na reszcie świata w XIX wieku. Autor nie pozostawia suchej nitki na Anglikach, którzy w tym okresie dominowali świat. Dostaje się też po kolei, Belgom, Francuzom, Niemcom. Autor stawia też filozoficzne pytanie dotyczące okturności, ludobójstwa mających miejsce podczas Drugiej Wojny Światowej i poszerza kontekst tych wydarzeń o to co miało miejsce już w XIX wieku. Swoiste preludium nazistowskich zbrodni miało miejsce już w XIX wieku i Hitler oraz naziści budowali swoją ideologię oraz plany na podstawie tego co koncepcyjnie stworzyły wielkie mocarstwa kolonialne zachodniej Europy w XIX wieku. 
 
Ten powyższy wniosek pojawił się już jednak u Hanny Arendt prawie  70lat temu, czyli 50 lat przed Lindqvistem, także to nie jest jego oryginalny pomysł, ale to nie umniejsza jego książce. Przedstawia on zresztą sytuację w trochę inny spoób niż Hanna Arendt. Powiedzmy bardziej przystępny dla przeciętnego czytelnika. Hanna Arendt, bardzo wybitna myślicielka, nie pisała rzeczy skierowanych dla przeciętnego czytelnika, lecz raczej odbiorcy „intelektualisty”. 
 
Duch czasu XIX wieku to również Darwin. Sporo miejsca w książce poświecona jest też Darwinowi. Ten wybitny naukowiec który zajmował się badaniem przyrody niestety pomógł razistom w stworzeniu i ugruntowaniu ich ideologii. 
 
Osobści w swoim życie wiele razy spotkałem się z razisem. Temat razismu jest trudny. Szczególnie Europejczycy jakoś mocno chorują na tą chorobę. Z własngo doświadczenia widzę, że sporo się poprawiło na lepsze i razism w Europie Zachodniej traci na sile, chociaż nadal jest obecny. To co mnie jednak martwi, że w Europie Wschodniej rasizm jest jeszcze mocno zakorzeniony, mocniej niż w Europie Zachodniej.Fakt iż Szwed napisał tą książke świadczy rówież o tym jak postępowi są Skandynawowie, chociaż, jak sam autor pisze, sporo jest jeszcze do zrobienia nawet w samej Szwecji jeśli chodzi o wyeliminowanie rasizmu, 
 
To bardoz dobra książka.Daje sporo do myślenia. Nawet sam się zastanowiłem nad tym jakie jest moje podejście do razismu i ile tego wirusa drzemie we mnie samym. Sam chyba tego do końca nie wiem.

Książka Lindqvista w bardzo niespodziewany sposób mnie zaskoczyła. Jest to książka ponura. ale zaskakująca. Opisuje mroczne zkamarki natury ludzkiej. 
 
W zasadzie trudno określić jakiego gatunku jest ta książka. 
 
W książce autor opisuje swoją podróż przez Afrykę. W tej podróży przemieszcza się przez pustynię Sahara, od oazy, do oazy, główie najpierw przez Algierię, potem...