Wstyd się przyznać ale do tej pory nie przeczytałam nic Dostojewskiego. Wiem, są oczywiście gorsze zbrodnie ale mimo wszystko trochę mi głupio. Poprosiłam w bibliotece o coś niewielkiego, żeby się już na amen nie zniechęcić. I pani bibliotekarka poleciła mi właśnie "Łagodną", stwierdzając, że krótka i taka trochę śmieszna. No z tym ostatnim stwierdzeniem to bym się nie zgodziła, ale pomiędzy mną i Agnieszką z biblioteki jest 12 lat różnicy wieku i doświadczeń życiowych, więc i odbiór książek też nie musi być taki sam. (Na marginesie dodam, że przez pięć lat pracy Agnieszki w bibliotece tylko raz polecona przez nią książka zupełnie mi się nie podobała, tak, że gusta czytelnicze mamy podobne.)

Ale ad rem: czytało mi się nie najlepiej, po kawałku i z przerwami. (Jeżeli ktoś czytał to wie, że objętościowo jest to książeczka niewielka, parenaście stron.) Natomiast jeżeli chodzi o wrażenia emocjonalne to muszę przyznać, że już dawno nikt mnie tak maksymalnie nie wkurzył jak bohater tego opowiadania. I to nie tylko jeżeli chodzi o literaturę ale i o życie. Z narracji wyłania się postać człowieka, który zniszczył życie swojej żony, doprowadził ją do samobójstwa w niecały rok po ślubie a teraz szuka dla siebie usprawiedliwienia, że tak w zasadzie to i jego życie nie oszczędzało, on jej przecież nic złego nie zrobił a wręcz uratował przed małżeństwem ze starym kupcem... No rzeczywiście wygrała dziewczyna los na loterii, nie ma co...

Wstyd się przyznać ale do tej pory nie przeczytałam nic Dostojewskiego. Wiem, są oczywiście gorsze zbrodnie ale mimo wszystko trochę mi głupio. Poprosiłam w bibliotece o coś niewielkiego, żeby się już na amen nie zniechęcić. I pani bibliotekarka poleciła mi właśnie "Łagodną", stwierdzając, że krótka i taka trochę śmieszna. No z tym ostatnim stwierdzeniem to bym się nie...