Trylogia "Władcy Pierścieni" nie bez powodu ma swoją sławę. Nie bez powodu uważana jest za "najlepszą książkę XX wieku" a Tolkien za najlepszego pisarza tych czasów. Jest to dzieło godne uwagi, które zawsze będę polecać.

Książkę poznałam za sprawą filmu, gdyż ten, wyszedł jeszcze zanim nauczyłam się czytać. Od razu urzekła mnie fabuła i ogrom tego świata. Widać było że nie jest to coś, co poza akcją książki nie istnieje, a wielki świat z własną historią, geografią, językami i wierzeniami. Na całe szczęście film był czym był, mianowicie arcydziełem, czyli czymś na miarę książki z której czerpał i dzięki niemu, sięgnęłam po nią gdy tylko nadarzyła się okazja.

Proza Tolkiena jest specyficzna, przez co nie każdemu wpada w gust. Bo przecież kto by spamiętał te wszystkie imiona i nazwy, kto by zrozumiał wszystkie motywy, sięgające nie raz poza karty. Na szczęście wielu jest takich, którym nie sprawia to trudności.

"Władca Pierścieni" jest moją ulubioną książką, nade wszystkie inne. Jej treść jest mi bliska od najmłodszych lat, mając pewnie nie mały wpływ na wartości czy przekonania, jakie sobie wyrabiałam. Czytam ją co parę lat, za każdym razem na równi przeżywając jej treść. Za każdym razem wciąga mnie fabuła (bynajmniej nie zmienia tego fakt, że znam ją na pamięć), za każdym zachwyca mnie świat Śródziemia i marzę o znalezieniu się w nim. Ze stron aż bije piękno i magia Rivendell czy Lothlórien, mrok i otchłanie Khazad-dum, potęga Minas Tirith, czy wreszcie domowe ciepło Shire. Za każdym razem towarzyszę bohaterom, czując się niemal dziesiątym członkiem drużyny pierścienia, a ostatnią stronę żegnam z łezką w oku(i bynajmniej nie w przenośni), tylko dlatego że to już koniec.

"Powrót Króla", część ostatnia, jest epickim zwieńczeniem wszystkich wydarzeń. Na dobry początek lądujemy w Gondorze. Dane nam jest poznać drugie, wielkie królestwo ludzi, o którym tyle już słyszeliśmy, zobaczyć resztki potęgi Numenoru. Fabuła znów rozdzielona jest na dwie księgi, to też na wydarzenia z Cirith Ungol, przyjdzie nam poczekać połowę książki. Nie zdążymy jednak zatęsknić, gdyż tu gdzie jesteśmy, bynajmniej nudno nie jest. Podróż do Gondoru wpierw z Pippinem i Gandalfem, następnie z armią Rohanu, umarli z Dunharrow, aż w końcu wielka bitwa pod Minas Tirith. A gdy wydaje nam się że najważniejsze wydarzenia są za nami, nie jesteśmy nawet w połowie książki. Ruszamy pod Czarną Bramę, ale w między czasie dołączmy do Froda i Sama, by wraz z nimi, zobaczyć wreszcie Mordor. Czeka nas trudna wędrówka przez Krainy Ciemności, ale w końcu zwycięstwo. Teraz czas na liczne spotkania i pożegnania. Mimo iż towarzyszyliśmy każdej z postaci, mamy ochotę usłyszeć, jak opowiadają historię z podróży. Przeżyć to raz jeszcze, gdyż dociera do nas, że to już koniec, a wcale tego nie chcemy. Ale niestety, wracamy. Stajemy wreszcie na granicy Śródziemia, wpatrując się w Słońce na zachodzie. Łzy w oczach żegnają ostatnią ze stron, pozostaje smutek, gdyż przygoda się skończyła i nastał czas, by się rozstać. Zostajemy na brzegu, wpatrując się w odpływający statek, gdzie nie możemy już popłynąć wraz z bohaterami.

Trylogia "Władcy Pierścieni" nie bez powodu ma swoją sławę. Nie bez powodu uważana jest za "najlepszą książkę XX wieku" a Tolkien za najlepszego pisarza tych czasów. Jest to dzieło godne uwagi, które zawsze będę polecać.

Książkę poznałam za sprawą filmu, gdyż ten, wyszedł jeszcze zanim nauczyłam się czytać. Od razu urzekła mnie fabuła i ogrom tego świata. Widać było że...