Jakiś czas temu stwierdziłam, że tęskno mi do Polskiej współczesnej fantastyki i korzystając z rad ludzi urzędujących na Polskiej Fantastyce sięgnęłam sobie po Małeckiego. "Zaksięgowani" to zbiór opowiadań, czyli coś, co Duża Ruda lubi najbardziej. Co więcej, już po lekturze pierwszego utworu stwierdziłam, że oto mam przed sobą literaturę, jaką czasami lubię czytać. Nasz świat, tylko jakby trochę inny. Bardziej magiczny, w najmroczniejszym znaczeniu tego słowa, nieprzewidywalny i przesączony wszechobecną beznadzieją. I to chyba udało się Małeckiemu najlepiej: w swoich opowiadaniach nie pozwala bohaterom (a przy tym i czytelnikowi) na chociażby odrobinę nadziei. Czytanie "Zaksięgowanych" było dla mnie jak czasowe wkraczanie do ponurej i dżdżystej strefy, z której niełatwo się wydostać. Niby wszystko pięknie (a raczej paskudnie i mrocznie) gdyby nie jedna przykra sprawa: niektóre opowiadania wydawały mi się kompletnie niedokończone, albo wręcz urwane w połowie przedniego pomysłu. Rozumiem ogólny zamysł zbioru, ale takie niedokończenia chwilami za bardzo można by na zwać niedopracowaniem. Mimo wszystko planuję wrócić do Małeckiego, chociażby dlatego, że z powergraphowej półki łypie na mnie W obiciu. A ja nie lubię, gdy jakiś tytuł tak na mnie łypie…

TEkst opubliowany pierwotnie tutaj: http://www.kronikinomady.pl/2015/12/skrrrotem-asterixie-czyli-opinia.html

Jakiś czas temu stwierdziłam, że tęskno mi do Polskiej współczesnej fantastyki i korzystając z rad ludzi urzędujących na Polskiej Fantastyce sięgnęłam sobie po Małeckiego. "Zaksięgowani" to zbiór opowiadań, czyli coś, co Duża Ruda lubi najbardziej. Co więcej, już po lekturze pierwszego utworu stwierdziłam, że oto mam przed sobą literaturę, jaką czasami lubię czytać. Nasz...