Mocno się zastanawiałem, co w tej powieści gra rolę najważniejszą. Czy będzie to przedstawienie ponurych mechanizmów, którymi owładnięty jest świat? A może język, produkt wtórny tego zjawiska? Chyba jednak większą grozę robi tu język, słowa wycięte z podręcznika rysunku technicznego, w których wszystko podlega sumowaniu, tak, że nie pozostaje nic własnego. Specyfika narracji – według mojego przekonania - jest następująca: dać opis wyraźnie sygnalizujący, że słowa tworzą nowy porządek, który w dużej mierze polega na zredukowaniu osobowości człowieka do roli impulsu, najmniejszej jednostki, zapoczątkowującej procesy, których człowiek nie jest ani twórcą (wynalazcą) ani moderatorem. Język tworzy nową rzeczywistość i jednocześnie bierze w opiekę nowy świat, dlatego też jego wpływ jest decydujący.

Zaprzeczony świat ustami Hanny nie daje za wygraną: „Technika jako podstęp, aby wyeliminować świat, na przykład, aby go rozcieńczyć za pomocą tempa, tak żebyśmy go nie musieli przeżywać”. Pod jej wpływem Walter, czyli tytułowy Homo faber, skłania się do refleksji: „ Mój błąd: że my technicy usiłujemy żyć bez śmierci”. I dalej: „Mój błąd z Sabeth: powtórzenie, zachowałem się tak, jakby nie było starości, i dlatego wbrew naturze. Nie możemy zlikwidować starości, sumując w dalszym ciągu, żeniąc się z własnymi dziećmi”.

Człowiek, który zredukował siebie jest dziś uczestnikiem wielu głośnych projektów, np.: „O TECHNICZNEJ POMOCY DLA KRAJÓW GOSPODARCZO ZACOFANYCH; mogę o tym mówić, myśląc o czymś całkowicie innym”. Jesteśmy świadkami lawin, sprowadzanych na doliny, tylko po to, aby wypełnić ciąg produkcyjny człowieka wytwórcy.

Mocno się zastanawiałem, co w tej powieści gra rolę najważniejszą. Czy będzie to przedstawienie ponurych mechanizmów, którymi owładnięty jest świat? A może język, produkt wtórny tego zjawiska? Chyba jednak większą grozę robi tu język, słowa wycięte z podręcznika rysunku technicznego, w których wszystko podlega sumowaniu, tak, że nie pozostaje nic własnego. Specyfika...