"I tak właśnie kończy się świat. Nie hukiem a skomleniem." Ten cytat z T.S. Eliota jest jakieś pięć razy treściwszy od ostatniej (dzięki niech będą wielkiemu Gitche Manitou) książki z serii "Manitou", ale zarazem znakomicie oddaje tak działania i postawę bohaterów, skalę zagrożenia wobec świata (czytaj Hameryki), jak też jakość oraz "pasjonującość" tej pozycji, a także całej serii.

Tym razem Mastertonowi zabrakło wszystkiego: strachu, indiańskiego klimatu (który słabnie od pierwszego tomu), zaangażowania w losy bohaterów (oraz ich samych), skali zagrożenia, początku i finału, o środku też można zapomnieć. Brakuje nawet klasycznych "mastertonów", czyli: perwersyjnego seksu (najlepiej z pogranicza nekrofilii lub zoofilii) i obrzydliwie krwawych scen spod znaku gore.

Narracja kuleje: raz jest pierwszoosobowa, raz trzecioosobowa. Akcji brakuje. Bohaterowie są z drewna, a raczej z papieru (bo deska, a nawet sklejka ma jakąś grubość i wytrzymałość).

Słowem: książkę polecam masochistom i niniejszym kończę przygody z Mastertonem. Nie będę do końca cytował mojego przyjaciela, ale wolałbym "psa bosą stopą w [...] kopnąć" niż przeczytać kolejną "grahamkę" Sucha buła, panie Graham!

"I tak właśnie kończy się świat. Nie hukiem a skomleniem." Ten cytat z T.S. Eliota jest jakieś pięć razy treściwszy od ostatniej (dzięki niech będą wielkiemu Gitche Manitou) książki z serii "Manitou", ale zarazem znakomicie oddaje tak działania i postawę bohaterów, skalę zagrożenia wobec świata (czytaj Hameryki), jak też jakość oraz "pasjonującość" tej pozycji, a także...