czytając amerykańską literaturę rozrywkową z gatunku thriller/sensacja/kryminał, często odnoszę wrażenie, jakbym miała przed sobą scenariusz do hollywoodzkiego filmu na granicy klasy A i B (ciekawe, czy jest to po prostu specyficzny amerykański styl literacki, czy pisarze rzeczywiście aspirują do miana gwiazd Hollywood?). „Oślepienie” Robina Cooka nie stanowiło tu wyjątku. Niemal widziałam oczami wyobraźni twarze konkretnych aktorów wcielających się w poszczególne postacie. I wcale mnie nie zaskoczyło, kiedy odnalazłam stronę na filmwebie, poświęconą panu Cook.
Fabuła powieści również nie odbiega znacząco od standardowych amerykańskich pomysłów na show. Mamy trzy serie morderstw – dwie wiążą się z egzekucjami w stylu gangsterskim, jedna dotyczy tajemniczych przedawkowań kokainy u osób młodych, zamożnych, o wysokiej pozycji społecznej. Wszystkim trzem sprawom, z różnym stopniem zaangażowanie, przygląda się piękna, inteligentna, zdolna, moralnie niezłomna… blablabla... pani patolog, Laurie Montgomery w asyście detektywa Colombo z d. Soldano. Jeśli dodacie do tego dwie rywalizujące ze sobą o teren wpływów włoskie rodziny mafijne (bo w USA jedynymi sprawcami brutalnych mordów są przecież członkowie włoskiej mafii albo muzułmańscy terroryści), to będziecie mieli mniej więcej wyobrażenie całości. Gdzieś pomiędzy wierszami przemyka jeszcze niekiedy obrzydliwie bogaty, rozkochany w swojej zajebistości okulista, Jordan Sheffield. Ale to tak bezbarwna postać, że lepiej będzie przemilczeć jego rolę w całej historii.

jako, że w moich żyłach płynie słowiańska krew i nie byłabym sobą, gdybym trochę nie popsioczyła, zacznę od tego, co mnie w powieści pana Cooka irytowało.
Po pierwsze, procesy myślowe Laurie i Lou przebiegały dość ociężale, jak na tak inteligentnych bystrzaków w swoich dziedzinach. Cała zabawa w rozszyfrowywanie sprytnie ukutej intrygi wyglądała mniej więcej tak, że najpierw ja domyślałam się znaczenia poszczególnych poszlak, a później musiało minąć jakieś 50-70 stron, żeby wreszcie dołączyli do mnie zdyszana pani patolog i zasapany pan detektyw.
Po drugie, ta niezłomna moralność Laurie chyba nabawiła się w międzyczasie jakiejś usterki, chociaż do samego końca nikt nie chciał mówić o tym głośno. Poza mną. Ale mnie akurat nikt nie słuchał (tak to już jest, jak się rozmawia z książką). Zastanawiające jest, że tak usilnie naciskała na Lou i pana okulistę-Narcyza, żeby podali do publicznej wiadomości jej podejrzenia dotyczące tajemniczych przedawkowań. Kiedy bronili się możliwością utraty pracy, była święcie oburzona (tym świętym oburzeniem, jakie cechuje tylko osoby o niezłomnej moralności). Ale swoją kandydaturę na stanowisko wtyczki mediów zaczęła rozpatrywać dopiero na samym końcu. Pomimo, że to przecież ona wpadła na rzekome powiązania między ofiarami przedawkować. Dlaczego? No… bo przecież… mogłaby stracić pracę…? A medycyna sądowa nie może sobie pozwolić na utratę tak niezłomnych moralnie jednostek! Nie i już!

niezaprzeczalną zaletą powieści jest natomiast to, że wciąga. Dobrze napisana, z wyrazistymi postaciami i inteligentnie ukutą intrygą. Nie pozostawia Czytelnikowi miejsca na nudę. Zazwyczaj. A to chyba najważniejsze cechy dobrej literatury rozrywkowej.
Mogę Wam z czystym sercem obiecać, że po sekcji zwłok pierwszej ofiary, nie będziecie już mogli oderwać się od lektury.

PS. Dziękuję @marlen za polecenie. Lektura ta była gwarantem kilku miło spędzonych letnich wieczorów. Z pewnością sięgnę jeszcze po inne książki pana Cooka. A także pozostałe polecane przez Ciebie tytuły. ;)

czytając amerykańską literaturę rozrywkową z gatunku thriller/sensacja/kryminał, często odnoszę wrażenie, jakbym miała przed sobą scenariusz do hollywoodzkiego filmu na granicy klasy A i B (ciekawe, czy jest to po prostu specyficzny amerykański styl literacki, czy pisarze rzeczywiście aspirują do miana gwiazd Hollywood?). „Oślepienie” Robina Cooka nie stanowiło tu wyjątku....