Domosławski. Nie sięgnęłam do niego z chęcią. Miano następcy Kapuścińskiego (słabe), „Non – fiction”, nie zachęcały mnie, no ale jestem ponad to.

„Gorączka Latynoamerykańska” to nie jest łatwa książka, trochę jak podręcznik do historii najnowszej, naszpikowana informacjami a tych informacji nie jest mało. A to z kolei jest też jej zaletą.

Domosławski o Ameryce wie naprawdę dużo, to wiedza wielopłaszczyznowa i dogłębna, oparta na wieloletnim studiowaniu tematu. To widać. Opisał tu w formie reportażu, wywiadów, rozmów sytuację polityczna i społeczną regionu. A temat jest arcyciekawy, oooo aż włos się jeży na głowie. Wygnańcy (co dwunasty Kolumbijczyk), zniknięci, wykluczeni, kultura przemocy, paramilitares, kolumbizacja, przemocolog … Escobar, Che, Castro… USA, Kolumbia, Argentyna… „Jakie życie trzeba wieść, żeby nie mieć marzeń”… przerażające. Ale czy straszniejesze od dorobku naszej części świata? Nie, INNE. Wyrosłam w kulturze Europejskiej, przesiąkłam jej historią, od zawsze słyszałam o okrucieństwach wojny, obozów zagłady, systemach totalitarnych. Mam to oswojone, jakby ucywilizowane (?), usystematyzowane. Ta nowa, (dla mnie) latynoamerykańska przemoc jest zupełnie mi obca a wiec i przerażająca. A przecież człowiek przyzwyczai się do wszystkiego.

Ciężka pozycja.

Domosławski. Nie sięgnęłam do niego z chęcią. Miano następcy Kapuścińskiego (słabe), „Non – fiction”, nie zachęcały mnie, no ale jestem ponad to.

„Gorączka Latynoamerykańska” to nie jest łatwa książka, trochę jak podręcznik do historii najnowszej, naszpikowana informacjami a tych informacji nie jest mało. A to z kolei jest też jej zaletą.

Domosławski o Ameryce wie...