Niezła. Przybliża i objaśnia niektóre sprawy dotyczące tego tajemniczego kraju, szczególnie uzupełnia wiedzę dla tych, którzy byli w Iranie. Pozycja ok, choć za dużo tu niuansów politycznych i meandrów kulturowych tego kraju. Dla mnie trochę zbyt szczegółowo.

Niezła. Przybliża i objaśnia niektóre sprawy dotyczące tego tajemniczego kraju, szczególnie uzupełnia wiedzę dla tych, którzy byli w Iranie. Pozycja ok, choć za dużo tu niuansów politycznych i meandrów kulturowych tego kraju. Dla mnie trochę zbyt szczegółowo.

Trochę o wszystkim i o niczym.

Trochę o wszystkim i o niczym.

lektura dla bardziej dociekliwych i chcących wykroczyć poza opisy autorów z zewnątrz Persji. Pozycja obowiązkowa dla każdego wielbiciela spadkobierców Persji.

lektura dla bardziej dociekliwych i chcących wykroczyć poza opisy autorów z zewnątrz Persji. Pozycja obowiązkowa dla każdego wielbiciela spadkobierców Persji.

Mimo kilku zastrzeżeń (takich jak momentami drażniąca narracja, luźne skakanie po tematach i brak chronologii) uważam tą pozycję za fundamentalną dla zrozumienia współczesnego Iranu

Mimo kilku zastrzeżeń (takich jak momentami drażniąca narracja, luźne skakanie po tematach i brak chronologii) uważam tą pozycję za fundamentalną dla zrozumienia współczesnego Iranu

Chyba nie może być bardziej odpowiedniego i przewrotnego autora reportażu o Iranie, niż Irańczyk z pochodzenia, który wychował się i mieszka w Stanach Zjednoczonych. Dzięki swojemu podwójnemu zakorzenieniu Majd potrafi zrozumieć Persów oraz przetłumaczyć ich naturę i skomplikowane zależności społeczno-polityczne czytelnikowi z Zachodu. Jest to chyba najlepsza dostępna na polskim rynku książka o współczesnym Iranie. Ale trzeba zaznaczyć, że lektura nie należy do szybkich i łatwych ze względu na mnogość wątków i faktów, z którymi większość z nas zapewne zetknie się po raz pierwszy.

Majd skupia się przede wszystkim na opisie współczesnego Iranu, poświęcając też sporo uwagi byłemu prezydentowi Ahmadineżadowi. Historia kraju jest potraktowana bardzo skrótowo i wybiórczo, więc osoby, które nie mają choć mglistej wiedzy o szachach, przewrotach, walce o ropę i Rewolucji Islamskiej mogą niekiedy czuć się zagubione. Mimo że nie można nazwać tego reportażu obiektywnym, bo dużo pada w nim osobistych uwag i arbitralnie narzucanych interpretacji, to jest to potężna dawka wiedzy o Iranie.

Chyba nie może być bardziej odpowiedniego i przewrotnego autora reportażu o Iranie, niż Irańczyk z pochodzenia, który wychował się i mieszka w Stanach Zjednoczonych. Dzięki swojemu podwójnemu zakorzenieniu Majd potrafi zrozumieć Persów oraz przetłumaczyć ich naturę i skomplikowane zależności społeczno-polityczne czytelnikowi z Zachodu. Jest to chyba najlepsza dostępna na...

Ponieważ była to moja pierwsza książka o Iranie, czytałam ją z wielką przyjemnością, dowiadując się co chwila czegoś nowego na temat współczesnego Iranu. Szczególnie podobały mi sie komiczne niekiedy obrazki codzienności i perskich obyczajów, spośród których sztuka ta'arofu, czyli specyficznego połączenia kurtuazji i uniżenia się (co bywa świetnym narzędziem do manipulacji!),zdecydowanie stała się nowinką numer 1. Niestety partie zawiłych politycznych wyjaśnień i historii były ciężkie do przebrnięcia, przez co w moim odczuciu były zbyt częste, by czytać tę książkę z zapartym tchem.

Ponieważ była to moja pierwsza książka o Iranie, czytałam ją z wielką przyjemnością, dowiadując się co chwila czegoś nowego na temat współczesnego Iranu. Szczególnie podobały mi sie komiczne niekiedy obrazki codzienności i perskich obyczajów, spośród których sztuka ta'arofu, czyli specyficznego połączenia kurtuazji i uniżenia się (co bywa świetnym narzędziem do...

Świetne reportaże z Iranu!

Świetne reportaże z Iranu!

Zainteresował mnie tytuł książki, ale niestety nie dowiedziałam się niczego nowego..

Zainteresował mnie tytuł książki, ale niestety nie dowiedziałam się niczego nowego..

Zacznę od krytyki.
Po pierwsze, to nie jest dobrze napisana książka. Autor nie zdecydował się na konkretny styl, czy literacką konwencję. W efekcie czasami mamy do czynienia ze wspomnieniami o spotkaniach znanych ludzi (trochę jak autobiografia kogoś, kto poznał wiele sławnych postaci),czasami jest to klasyczny reportaż, w jeszcze innych miejscach książka przybiera kształt rozważań teoretycznych autora o narodowym charakterze Irańczyków, albo problemach geopolityki. W efekcie czytając można odnieść wrażenie, że książka jest przydługa i niespójna.
Po drugie, autor dosyć łatwo usprawiedliwia i bagatelizuje smutne fakty dotyczące życia politycznego w Iranie, jak tysiące politycznych więźniów, nierówność w traktowaniu kobiet (nie tylko w obyczajowości, ale przede wszystkim na gruncie prawnym),czy opresyjność policji politycznej. Owszem, wspomina o tym, ale zwykle w duchu "dla większości Irańczyków to mało ważna kwestia, istotne jest jak ma się ekonomia", albo "jest to problem mocno wyolbrzymiony w oczach Zachodu, który nie rozumie co się liczy dla Persów". Już w rok po wydaniu książki w Iranie doszło do masowych protestów krwawo stłumionych przez władze, co podważyło sporo tez autora.
Po trzecie, autor z racji doświadczeń zawodowych - był tłumaczem irańskich polityków w czasie ich wizyt w USA - skupia się na wielkiej polityce, elicie władzy (zwłaszcza: obozie reformatorów) i bogatszej części społeczeństwa. O masach prowincjuszy i mieszkańców biednych dzielnic wspierających konserwatystów, wie chyba niezbyt dużo. Pisze o nich bez krytycyzmu, ale zarazem ze sporym dystansem. Obserwując ubogie, religijne tłumy np. podczas świąt muzułmańskich czy wieców poparcia dla mułłów, pisze raczej z perspektywy znającego Iran, ale jednak obcokrajowca.
Przechodząc do zalet książki, trzeba docenić jej rolę publicystyczną.
Jest to w przypadku czytelników zainteresowanych tą częścią świata, a zarazem niespecjalistów książka, która może przełamać wiele uprzedzeń i mitów narosłych wokół Republiki Islamskiej. Autor pokazuje, jak silna jest tożsamość narodowa i związana z nią duma Persów - z wyższością traktujących większość sąsiadów (zwłaszcza Arabów). Opisuje specyficzny system polityczny kraju, będący kierowaną przez kler muzułmański teokracją, a zarazem ułomną, ale jednak jedną z nielicznych w tej części świata demokracją. Majd tłumaczy też, dlaczego mylne jest sprowadzanie Irańczyków do - z jednej strony: społeczeństwa religijnych i militarnych radykałów, z drugiej zaś: marzących o obaleniu mułłów, uciśnionych miłośników zachodniej kultury.
Autor jest wyraźnie przychylnie nastawiony, jeśli ne do samej elity politycznej, to przynajmniej do kraju. Dlatego stara się zachodniemu czytelnikowi przedstawić obraz, który złamie stereotypowe i nieprawdziwe wyobrażenia, jakie posiadają na temat Iranu Europejczycy i Amerykanie. To otwierająca oczy, świeża perspektywa, dzięki której teokratyczny Iran jawi się politycznie miejscem niezwykłym, trudnym do jednoznacznej oceny, skomplikowanym, pełnym pozorów i teatralnych gestów, które bierzemy często za fakty i jednoznacznie prowokacyjne deklaracje.
Jest też trochę smaczków i ciekawostek dotyczących kultury, jak na przykład wyjaśnienie roli taarof'u, czyli rodzaju niezwykle istotnej etykiety - reguł zachowań towarzyskich w życiu Irańczyków. Poruszony jest temat niestety powszechnej narkomani, a także roli religii w życiu Irańczyków. Zaczynając od ekstatycznych obchodów szyickich świąt, przez implikacje historii szyickiego odłamu islamu dla dzisiejszego kształtu tożsamości narodowej Irańczyków, po mało religijne życie codzienne we współczesnych perskich miastach.
Podsumowując: jest to książka, która raczej nie porywa, nie jest też pełnym obrazem kraju, ale na pewno wzbogaca wiedzę o Iranie.

Zacznę od krytyki.
Po pierwsze, to nie jest dobrze napisana książka. Autor nie zdecydował się na konkretny styl, czy literacką konwencję. W efekcie czasami mamy do czynienia ze wspomnieniami o spotkaniach znanych ludzi (trochę jak autobiografia kogoś, kto poznał wiele sławnych postaci),czasami jest to klasyczny reportaż, w jeszcze innych miejscach książka przybiera...

Ciężko mi się czytało tą książkę...

Ciężko mi się czytało tą książkę...