Jesteśmy społecznością, która kocha książki

👟👠 Czytanie cudzego pamiętnika jest bardzo intymnym doświadczeniem — nie ma tutaj znaczenia, że akurat pamiętnik ma formę drukowanej książki. Zawsze taka lektura będzie o wiele głębszym doświadczeniem niżeli czytanie jakiejkolwiek fikcji literackiej. W końcu to w pamiętnikach zawieramy nasze najczulsze myśli, spostrzeżenia i uwagi. Wobec tego, kiedy kilka miesięcy temu spostrzegłam, że polski wydawca wziął się za barki z All Boys Aren’t Blue autorstwa osoby autorskiej George M. Johnson (które z kolei czytałam kilka tyg po org premierze) stwierdziłam, że z przyjemnością sprawdzę polski przekład. 👟👠 Eh.. no i niestety już tutaj mam spory zgrzyt. Pozwólcie, że wam to wyjaśnię. George M.Johnson to osoba autorska, która używa zaimków (na przykładzie angielskiego) they/them, bardzo więc dziwi mnie fakt, dlaczego nasze tłumaczenie wszędzie odnosi się do formy he/him? Mam świadomość faktu, że nie możemy ze 100% dokładnością przełożyć języka angielskiego na polski.. ale czy to zwalnia tłumacza z obowiązku, jakim było przestrzeganie zaimków wybranych przez pisarza? Moim zdaniem absolutnie nie — dlatego absolutnie dziwi mnie decyzja wydawcy. Zwłaszcza że na polskim rynku wydawniczym mieliśmy już przykłady tego, że jednak można uszanować wybór zaimków i przetłumaczyć książkę nie przekręcając jej treści. 👟👠Wiecie, dlaczego tak to boli? Ponieważ ta książka to manifest osoby zmagającej się z brakiem akceptacji na absolutnie tak podstawowych poziomach życia — że ciężko jest nad tym przejść do porządku dziennego. Przez dyskryminację z powodu koloru skóry, przez odrzucenie i przemoc z powodu tożsamości seksualnej. Tutaj zwyczajnie taki błąd nie powinien się nigdy nie wydarzyć — bo jest zwykłym policzkiem dla samej treści o której wspomina osoba autorska. Jeżeli jednak zdecydujecie się na lekturę tego pamiętnika spotkacie się z bardzo głębokim studium historii dyskryminacji. Tego jak była wlewana do głów z pokolenia na pokolenie — w skutek czego dzieci ciemnoskóre mają od lat o wiele ciężej w szkołach niż dzieci o jaśniejszym odcieniu skóry. Jak w ogóle można tak dyskryminować? Mój umysł tego pojąć nie potrafi. Właśnie z tego powodu bardzo mocno dotyka mnie idea podwójnego życia, które muszą doświadczać osoby queer. Wyobraźcie to sobie — codzienne życie podzielone na dwie osobowości. Jedną z nich pokazujecie społeczeństwu, aby to was nie odrzuciło, z kolei tą drugą pełną emocji, uczuć i żalu musicie zawsze skrywać głęboko w sobie. Jakim cudem takie obciążenie ma nie doprowadzać do tragedii? 👟👠 Każdy z nas ma prawo do życia w zgodzie ze swoimi odczuciami, a więc - z takimi zaimkami, jakie przyjmie, tożsamością seksualną, o której opowie światu (a że czasami nie będzie się ona zgadzać z naszym fizycznym ciałem?) nie mamy możliwości negowania tego. Ponieważ to nie nasze ciało, nie nasz wybór. A osobom niosącym ten niewyobrażalny ciężar — zwyczajnie szacunek się należy. I chociażby dlatego warto ten pamiętnik przeczytać (ale proszę róbcie to w org) Ocena nie wynika z treści książki - a z błędu wydawcy który bardzo mocno boli mnie w oczy.