„Całość zgarnie ten, kto przeżyje wszystkich,
czyli ten, kto ostatecznie umrze ostatni.”

Każdy z nas chodził do szkoły przez wiele lat, w czasie których poznawał mnóstwo osób. Z jednymi relacje układały się dobrze, z innymi nieco gorzej, a byli i tacy, z którymi w ogóle nie nawiązywało się żadnych bliższych znajomości. Jakiekolwiek by one nie były, po latach, już jako dorośli ludzie z nostalgią wracamy do czasów, gdy dopiero wchodziliśmy w dorosłość, a tym samym rodzi się ciekawość, co dzieje się u naszych kolegów i koleżanek z klasy i szkoły, do której razem chodziliśmy. Z tego względu chętnie organizowane są spotkania klasowe po latach, by powspominać dawne czasy i pogadać o aktualnych sprawach. Takie spotkanie postanowili zorganizować bohaterowie książki pt.: „Ostatni”, którą czytałam w formie elektronicznej, ale jest ona dostępna też w wersji papierowej.

Rysiek, Michał, Marcin, Piotr, Bartek, Olek, Filip i Jacek to ośmiu kumpli znający się ze szkoły średniej, wychowani na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, stanowią główne postacie tej powieści. Każdy ma za sobą inny życiowy bagaż wypełniony wspomnieniami z czasów szkolnych i w różny sposób radzący sobie z obecnymi realiami. Ich młode lata przypadły na przełomowe lata PRL-u, co zderzyło się z przemianą nie tylko ustrojową, ale też obyczajową, technologiczną i społeczną. Wraz z ich wzrastaniem i wchodzeniem w dorosłość następowały też zmiany w Polsce, o których też dowiadujemy się poprzez ich rozmowy i powroty do przeszłości. Ostatni raz widzieli się 15 lat temu i teraz stwierdzają, że to zdecydowanie jest za rzadko. Marcin rzuca pomysł częstszego spotykania się oraz założenia funduszu ostatecznego, na który będą przesyłać co miesiąc ustaloną kwotę, a jej całą uzbieraną sumę zbierze ten, kto z nich będzie żył najdłużej.

Szczerze pisząc, zupełnie czegoś innego się spodziewałam, po tym, jak przeczytałam blurb książki „Ostatni”. W jej krótkim streszczeniu głównego wątku pobrzmiewała groźna nutka i raczej oczekiwałam kryminalnej historii niż obyczajowej, a taką okazała się ta powieść. Byłam nastawiona na dynamiczną akcję i takiej nie otrzymałam. Pomysł z ustanowieniem funduszu miał ogromny potencjał, ale autor raczej postawił na ukazanie ośmiu męskich portretów ludzi, którzy po latach mają zupełnie inne postrzeganie rzeczywistości, niż to miało miejsce w czasach szkoły. Wraz z nimi poznajemy też inne osoby, które są związane z ich losami i wyłaniają się w trakcie opowiadania.

Każdy z bohaterów przedstawiony został w osobnych rozdziałach a ich wspólne losy ułożone aż w dziesięciu częściach, w których stopniowo odsłaniane są nam kolejne płaszczyzny fakty z życia poszczególnych osób. Poznajemy ich coraz lepiej i razem z nimi przeżywamy ich problemy, dylematy i codzienne sytuacje. Przebywamy z nimi od października 2018 roku, gdy mają oni po 45 lat, a kończymy w czasach pandemii w 2022 roku.

Całość prowadzona w narracji trzecioosobowej, a to daje możliwość ukazania w jednym czasie reakcji każdej ze stron. Fabuła toczy się wolno, gdyż wypełniają ją rozważania poszczególnych bohaterów, wspomnienia, wyjaśnienia, ale też opisy ich sytuacji czy sposobu myślenia. Dozowałam tę powieść po kawałku, gdyż nie byłam w stanie za jednym razem pochłonąć większej partii materiału. Powieść ma męski charakter, a kobiety są jedynie jednym z elementów życia bohaterów.

„Ostatni” to powieść złożona z różnych części, niczym puzzle, w których każdy element jest inny, ale razem tworzą wspólny życiowy wizerunek ludzi ze szkolnej ławy. Pan Maciek Bielawski stworzył opowieść na podstawie ośmiu męskich portretów pokolenia lat 70. XX wieku, które niejako są odzwierciedleniem polskich realiów, zarówno obecnych, jak i sprzed kilkudziesięciu lat. Opowiada o czasie przemian, czasie dorastania a wraz z nim o realizmie życia, który nie raz mija się z tym, co planujemy w młodości. Plany układane w przeszłości, gdy mamy po kilkanaście lat, często weryfikuje życie, a podejmowane decyzje mają wpływ na wiele spraw, które ukierunkowują nasze życie.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

„Całość zgarnie ten, kto przeżyje wszystkich,
czyli ten, kto ostatecznie umrze ostatni.”

Każdy z nas chodził do szkoły przez wiele lat, w czasie których poznawał mnóstwo osób. Z jednymi relacje układały się dobrze, z innymi nieco gorzej, a byli i tacy, z którymi w ogóle nie nawiązywało się żadnych bliższych znajomości. Jakiekolwiek by one nie były, po latach, już jako...

Miałam lekkie obawy przed tą powieścią. Obawy przed tym, że będzie zbyt męska i że wiele rzeczy się ode mnie odbije. Ale… podzielam tak wiele spostrzeżeń bohaterów na temat tempa współczesnego świata, życia na wiecznym kredycie czy small talków w małych sklepach. Powieść zaczyna się dość niepozornie, ale rozkręca się w bardzo przyjemną stronę (trochę rozmazało mi się zakończenie, ale powieść jako całość, mnie bardzo urzekła). Podzielam tę nostalgię, której echo w powieści było wręcz namacalne, nie wiem jak odbiorze ją młodsze pokolenie, ale dla osób 30+ to momentami powrót w dobre strony, powrót do świata, który już za nami. Zakochałam się w dwóch bohaterach (Piotrek i Rysiek),polubiłam pobocznego bohatera Zygmunta. Urzekła mnie po całości opowieść o Joannie (nigdy tej historii nie zapomnę). Jak dla mnie to książka składanka, składanka z fragmentów, poszczególnych historii tak różnych od siebie bohaterów - wielu wciągających, urzekających, a nawet wzruszających.
Bohaterowie skrojeni idealnie, na miarę czasów, bardzo wyraziści i prawdziwi. W kilku (dosłownie może w dwóch) momentach przytłoczyła mnie trochę mnogość historii. Niektóre historie i bohaterowie zostaną ze mną na bardzo długo.

Czasem oszukuję się, że wspaniale dogaduję się z młodzieżą, ale w rzeczywistości najlepiej mi w tematach wieku średniego, kryzysów, zawiedzenia się na świecie, ogólnych rozczarowań i niespełnionych nadziei - polecam

Miałam lekkie obawy przed tą powieścią. Obawy przed tym, że będzie zbyt męska i że wiele rzeczy się ode mnie odbije. Ale… podzielam tak wiele spostrzeżeń bohaterów na temat tempa współczesnego świata, życia na wiecznym kredycie czy small talków w małych sklepach. Powieść zaczyna się dość niepozornie, ale rozkręca się w bardzo przyjemną stronę (trochę rozmazało mi się...

Powieść o pokoleniu urodzonym w latach 70.XX wieku, które wchodzi w dorosłość a potem żyje aż do czasów po pandemii. Klasowa grupa kumpli, która razem kończyła technikum spotyka się od czasu do czasu aby powspominać, pożalić się i kontynuować wspólny projekt finansowy.
Bielawski kreśli portret pokolenia mężczyzn, którzy zakorzenieni w PRL musieli zmierzyć się z rzeczywistością nowego stulecia. Ich wielkie plany zderzają się z codziennymi problemami i zmianami jakie przynosi życie. To powieść o tym jak zmieniała się Polska i wraz z nią zmieniali się jej mieszkańcy. Każdy z bohaterów pokazany jest we własnym otoczeniu, z charakterystycznym dla niego problemem do rozwiązania. Jednak dopiero suma ich przypadków tworzy całościowy obraz pokolenia.
Autor sprawnie posługuje się piórem i buduje ciekawe zwroty akcji, a przy tym nie obawia się pisać o sprawach trudnych, stabuizowanych w naszym społeczeństwie. To jedna z tych powieści na jakie czeka każde pokolenie....powieści lustra.
Czy dobrego lustra, które nie zmienia obrazu oceńcie sami.

Powieść o pokoleniu urodzonym w latach 70.XX wieku, które wchodzi w dorosłość a potem żyje aż do czasów po pandemii. Klasowa grupa kumpli, która razem kończyła technikum spotyka się od czasu do czasu aby powspominać, pożalić się i kontynuować wspólny projekt finansowy.
Bielawski kreśli portret pokolenia mężczyzn, którzy zakorzenieni w PRL musieli zmierzyć się z...