Kolejna część sagi powoduje moje narastające zaniepokojenie. Stworzenie postaci o tak zaburzonym postrzeganiu siebie i zupełnie nieprzystosowawczych sposobach na radzenie sobie z rzeczywistością, a jednocześnie tak spójnej wymaga albo doskonałego warsztatu literackiego albo... własnych doświadczeń.

Czy autorka utożsamia się z zakompleksioną Bellą? Czy przeszła depresję, chorobliwe uzależnienie od partnera? Czy ktoś zwrócił uwagę na to, że Bella nie podejmuje ŻADNEJ inicjatywy by sprawić Edwardowi przyjemność? Nigdy nie pyta go "Czego Ty chcesz", bo on przecież chce tylko jej i jej szczęścia. Gdy pojawia się temat ślubu nie wiemy naprawdę czego chce Edward, a Bella zdaje się nie bardzo przejmować jego potrzebami. Jeżeli w ogóle nim się interesuje to bardziej w kontekście samej siebie i swoich wyrzutów sumienia, a NIGDY jego potrzeb.

I w jednej scenie, gdy Edward wyraża jakąś swoją potrzebę - żeby nie zdradzać fabuły - dotyczącą zachowania jednego aspektu siebie, która ewentualnie może go ochronić przed ogniem piekielnym - co robi Bella? Zupełnie ignoruje jego potrzeby.

Ten bardzo jednostronny związek między kobietą a mężczyzną jaki proponuje mi Meyer, zupełny brak empatii bohaterki (no dobrze, robi łaskę pozwalając Alice zorganizować na jej cześć przyjęcie i pewne inne wydarzenie :)...) wobec jej partnera sprawia, że zaczynam zastanawiać się jak autorka wyobraża sobie tę miłość idealną. Tę miłość w której co prawda dla zachowania życia drugiej osoby zrobi się wszystko, ale w codzienności wiele refleksji nie ma.

Czy to celowe pokazanie związku? Nawet relacja Belli z Jacobem, chociaż pod koniec książki przyprawiona pieprzykiem (oj, będzie się działo!) ma znamiona egoizmu i zupełnego braku wglądu w drugą osobę.

Wiem, że pisarstwo to trudny zawód i że każde słowo i wydarzenie tej książki może być fikcją. Jednak ta fikcja powstała w czyjejś głowie i bez zupełnie innych tematycznie książek ciężko będzie ocenić czy w Sadze przekazano nam sposób patrzenia autorki na rzeczywistość czy może po prostu była to celowa kreacja bohatera...

Kolejna część sagi powoduje moje narastające zaniepokojenie. Stworzenie postaci o tak zaburzonym postrzeganiu siebie i zupełnie nieprzystosowawczych sposobach na radzenie sobie z rzeczywistością, a jednocześnie tak spójnej wymaga albo doskonałego warsztatu literackiego albo... własnych doświadczeń.

Czy autorka utożsamia się z zakompleksioną Bellą? Czy przeszła depresję,...