Islandzki kryminał… coś egzotycznego ciekawego, dziwnego, intrygującego…. Tak pomyślałem kiedy kilka dni temu pakowałem do torby „W bagnie” Arnaldura Inridasona. Czego oczekiwałem przed rozpoczęciem czytania? Chyba po prostu czegoś innego. Nie ukrywam, że liczyłem również na łyknięcie nieco klimatu Islandii. Tak więc z nadziejami, siedząc w pociągu zacząłem czytać „W bagnie”.
Książka zaczyna się w sposób typowy, można powiedzieć banalny. Policja znajduje ofiary morderstwa i rozpoczyna dochodzenie. Mimo że nie znałem opisu książki (staram się nigdy nie czytać opisu książek przed ich przeczytaniem – czasami psuje to zabawę czytania, nierzadko aż do 1/3 powieści!) pomyślałem sobie dokładnie to co zawarto w opisie – ot mamy typowe morderstwo. Intryga okazałą się jednak znacznie ciekawsza, mimo wszystko trudno powiedzieć, że to coś rewelacyjnego. Autor mógł bardziej rozwinąć wątek badań genetycznych i kontrowersji wokoło nich. Wiem, wiem, to kryminał a nie thiller, ale było to naprawdę ciekawe.
Sam główny bohater komisarz Erlendur mocno przypomina Wallandera. Podobnie jak Mankell, Inrdiasson porusza sprawy osobiste Erlendura. Dzięki temu możemy lepiej poznać Erlandura. Jest postacią sympatyczną, ma mocno skomplikowane życie osobiste, ale zarazem posiada to coś, co sprawia że można go lubić.
Książka ma fajny rytm. Dobrze się ja czyta i nie jest przesadnie rozwlekła. Islandia jawi się w niej jako kraj deszczowy, mroczny (ale bez przesady) i zamieszkiwany nie przez ludzi z lodu – chłodnych, spokojnych, lecz takich jak my – impulsywnych, nietłumiących emocji.

Islandzki kryminał… coś egzotycznego ciekawego, dziwnego, intrygującego…. Tak pomyślałem kiedy kilka dni temu pakowałem do torby „W bagnie” Arnaldura Inridasona. Czego oczekiwałem przed rozpoczęciem czytania? Chyba po prostu czegoś innego. Nie ukrywam, że liczyłem również na łyknięcie nieco klimatu Islandii. Tak więc z nadziejami, siedząc w pociągu zacząłem czytać „W...