Książka niezwykła. Pełna subtelności, humoru, lekkości, a chwilami pełna ciężkości i powagi. Skłania do refleksji, zatrzymania się i zastanowienia nad wartościami w życiu.
Na zakończenie wzrusza i pozostawia czytelnika z niezwykłymi pytaniami, dotyczącymi zwyczajnego życia.

Książka niezwykła. Pełna subtelności, humoru, lekkości, a chwilami pełna ciężkości i powagi. Skłania do refleksji, zatrzymania się i zastanowienia nad wartościami w życiu.
Na zakończenie wzrusza i pozostawia czytelnika z niezwykłymi pytaniami, dotyczącymi zwyczajnego życia.

Amerykańskie powieści psychologiczne mogą Čapkowi buty czyścić. U niego głębia prawdy o człowieku (w atrakcyjnej formie),u nich "za wszystkie moje nieszczęścia odpowiedzialni są moi rodzice".

Amerykańskie powieści psychologiczne mogą Čapkowi buty czyścić. U niego głębia prawdy o człowieku (w atrakcyjnej formie),u nich "za wszystkie moje nieszczęścia odpowiedzialni są moi rodzice".

Znakomite operowanie słowem Karela Čapka - popełnione jeszcze przed II wojną światową- co nieco może przeszkadzać w odbiorze ( może - nie musi ) . Ujęte w formie trylogii z (Hordubal, Meteor, Zwyczajne Życie ) - absolutnie związane tylko formą wyrazu. Nie ma znaczenia kolejność tomów, choć polecam taką jak zaznaczyłem wyżej . Jak to ktoś ujął: "przegadane z polotem :) " Dotyczy każdego z tomów. Znakomita odskocznia, przerywnik od prozy dzisiejszych czasów. Bardzo refleksyjne i smakowite.
"Zwyczajne życie" - refleksyjne i nieśpieszne rozważania na temat codziennych trosk i mnogości wyborów. Dla jednych nudne - dla innych, zmęczonym dzisiejszym komiksowo-obrazkowym świecie - nieosiągalne marzenie. Polecam wszystkimi zmysłami .

Znakomite operowanie słowem Karela Čapka - popełnione jeszcze przed II wojną światową- co nieco może przeszkadzać w odbiorze ( może - nie musi ) . Ujęte w formie trylogii z (Hordubal, Meteor, Zwyczajne Życie ) - absolutnie związane tylko formą wyrazu. Nie ma znaczenia kolejność tomów, choć polecam taką jak zaznaczyłem wyżej . Jak to ktoś ujął: "przegadane z polotem :)...

Nie będę oszukiwał: byłem pewien, że tytuł to kokieteria. Przecież wielki pisarz pisze o wielkich sprawach. Ale przejechałem się w swoich przewidywaniach bo zapomniałem, że mam do czynienia z pisarzem czeskim. I to być może najlepszym (choć do tego tytułu spokojnie może kandydować jeszcze dwóch czy trzech). A Czesi chyba z mlekiem matki wysysają umiejętność opowiadania historii o zwykłych ludziach.

Po wysłuchaniu widzę przynajmniej dwa plany tej powieści. Na pierwszym faktycznie widać biografię człowieka, którą z czystym sumieniem można nazwać zwyczajnym życiem zwyczajnego człowieka. W zasadzie to chyba nudnym życiem, choć nie chodzi tu o wystawianie ocen bohaterowi, o którym ktoś mi opowiada. Jest tu jednak także i drugi plan. Za tym zwyczajnym życiem stoją różne przeżycia i rozterki, niełatwe decyzje i oraz zupełnie bezmyślne, intuicyjne postępki. Jest tam szlachetność i uczucie ale także interesowność i manipulacja. Jest tam radość i beztroska ale też smutek i lęk. Podsumowując: za tym "zwyczajnym" życiem kryje się wielka głębia, której nikt by nie podejrzewał. Być może sam bohater tego nie podejrzewał.

Ale czy nie ma tu jakiegoś trzeciego planu? Szerokiego planu? Czy przypadkiem każde nasze życie, z których przecież większość jest zwyczajna, nie ma swojego drugiego planu, w którym rozgrywają się wielkie tragedie i psychologiczno-filozoficzne walki? Czy o każdym z nas nie dałoby się napisać książki?

Čapek wielkim był.

Nie będę oszukiwał: byłem pewien, że tytuł to kokieteria. Przecież wielki pisarz pisze o wielkich sprawach. Ale przejechałem się w swoich przewidywaniach bo zapomniałem, że mam do czynienia z pisarzem czeskim. I to być może najlepszym (choć do tego tytułu spokojnie może kandydować jeszcze dwóch czy trzech). A Czesi chyba z mlekiem matki wysysają umiejętność opowiadania...