Lepsza niż 'Głód', ale wciąż daleko do 'Szczeliny'.
Do wciągnięcia w jeden wieczór.

Lepsza niż 'Głód', ale wciąż daleko do 'Szczeliny'.
Do wciągnięcia w jeden wieczór.

Uwielbiam książki Jozefa Kariki, ale opowiadania w mojej opinii są niestrawne. Zdecydowanie wolę pełnometrażowe opowieści, tak jak przy "Głodzie" tak tutaj również mnie nic nie urzekło. Zakończenie znowu grubo przesadzone.

Uwielbiam książki Jozefa Kariki, ale opowiadania w mojej opinii są niestrawne. Zdecydowanie wolę pełnometrażowe opowieści, tak jak przy "Głodzie" tak tutaj również mnie nic nie urzekło. Zakończenie znowu grubo przesadzone.

To jest Karika, ok? Po prostu.

Zbiór "Pragnienie" łączy się idealnie ze zbiorem "Głód" i w mojej opinii najlepiej od "Głodu" zacząć i płynnie przejść do tej tu drugiej książki.
Z jednej strony- oj pisze o tym samym, wiemy co się wydarzy... Z drugiej- ta spójność, cały czas krążenie wokół masywu góry Czebrat... To jest zbyt dobrze osadzone, zbyt bliskie, zbyt prawdziwe.
Ludzie są zbyt normalni. Okoliczności zbyt codzienne.
I właśnie to ZBYT straszy nas najbardziej. Bez potworów. Po prostu realność.

To jest Karika, ok? Po prostu.

Zbiór "Pragnienie" łączy się idealnie ze zbiorem "Głód" i w mojej opinii najlepiej od "Głodu" zacząć i płynnie przejść do tej tu drugiej książki.
Z jednej strony- oj pisze o tym samym, wiemy co się wydarzy... Z drugiej- ta spójność, cały czas krążenie wokół masywu góry Czebrat... To jest zbyt dobrze osadzone, zbyt bliskie, zbyt prawdziwe....

kontynuacja książki "Głód". w mojej opinii mistrzowskie poprowadzenie historii splatając treść w artykuły, przemyślenia bohaterów, i mroczne sytuacje ukazujące zło na różnych płaszczyznach strachu.

kontynuacja książki "Głód". w mojej opinii mistrzowskie poprowadzenie historii splatając treść w artykuły, przemyślenia bohaterów, i mroczne sytuacje ukazujące zło na różnych płaszczyznach strachu.

Nudne, trochę też chaotyczne, utknęłam w trakcie i nie mam ochoty wracać.

Nudne, trochę też chaotyczne, utknęłam w trakcie i nie mam ochoty wracać.

Za brednie o srovidzie.

Za brednie o srovidzie.

Lepszy zbiór od "Głodu" i bardziej przypominający jego pierwsze teksty. Mniej filozofii, więcej strachu.

Lepszy zbiór od "Głodu" i bardziej przypominający jego pierwsze teksty. Mniej filozofii, więcej strachu.

Jozef Karika jako słowacki mistrz grozy do perfekcji opanował budowanie napięcia. Czy to w opowiadaniach, czy w dłuższych formach narracyjnych kreuje świat tak, by wzbudzić nasz niepokój.
Akcja jego książek toczy się w ustronnych, tajemniczych miejscach spowitych mgłą lub ciemnością, gdzie człowiek zdany jest sam na siebie. Znajdziemy tu gęste lasy, nieprzyjazne górskie szczyty, tajemnicze jaskinie, opuszczone chaty. Miejsca te wydają nam się nieprzyjazne także ze względu na warunki atmosferyczne, często pada deszcz lub śnieg, unosi się mgła, jest chłodno i nieprzyjemnie. Jego bohaterowie często są labilni, mają jakiś nierozwiązany problem, coś ich trapi. Może to być kiepska praca, psujące się relacje, rozczarowanie światem. Są to jednostki, które poszukują czegoś, co odmieni ich los, ale zdecydowanie nie są przygotowani na to, co znajdują. Często czują się osamotnieni, skrzywdzeni, podskórnie czują jakiś niepokój, który mobilizuje ich do działania. Balansują na granicy normalności i obłędu. Odkrycie jakichś tajemniczych historii ich wciąga, obezwładnia i prowadzi do sytuacji ekstremalnych. Świat Kariki rozciąga się między konkretną rzeczywistością a czymś nadprzyrodzonym, niewyjaśnionym.

Te wszystkie elementy znajdziemy w najnowszych opowiadaniach zawartych w dwóch tomach "Głód" i "Pragnienie". Dochodzi tu do serii aktów przemocy, które często powodowane są jakąś zewnętrzną siłą. Zło, pragnienie wyrządzania krzywdy materializuje się w różnych mniej lub bardziej przerażających postaciach. A wszystko rozciąga się między współczesnością a przeszłością, by pokazać trwałość tego niepohamowanego głodu i pragnienia związanego z ludzkim cierpieniem.
Mamy tu psychopatycznego zabójcę grasującego na Czebracie, czy podróżującego nocnym pociągiem, tajemniczą część eksplorowanej jaskini, Czeluść Diabła, w której skrywa się mroczna energia, intrygującą maskę łączącą się z dziwnymi wydarzeniami z przeszłości.
Opowiadania z obu tomów zazębiają się, odnajdujemy w nich drobne ślady, podobne postaci i motywy, które tworzą holistyczną narrację o człowieku, obłędzie cierpieniu i śmierci,

Ciekawy jest autotematyczny wątek, w którym autor odsłania swoje inspiracje, odwołuje się do miejskich legend, dziwnych wydarzeń z rodzinnego miasta i własnych wspomnień z dzieciństwa. Widzimy jak niepokojące elementy z jego życia ożywają na kartach książek i nabierają nowego wymiaru.

Przeł. M. Śmigielski

Jozef Karika jako słowacki mistrz grozy do perfekcji opanował budowanie napięcia. Czy to w opowiadaniach, czy w dłuższych formach narracyjnych kreuje świat tak, by wzbudzić nasz niepokój.
Akcja jego książek toczy się w ustronnych, tajemniczych miejscach spowitych mgłą lub ciemnością, gdzie człowiek zdany jest sam na siebie. Znajdziemy tu gęste lasy, nieprzyjazne górskie...

Pragnienie trochę mnie zawiodło. Myślałem po opiniach, że będzie ciut lepsze od "Głodu", ale nadal są to dobre opowiadania w mrocznym klimacie. Szczególnie najdłuższe jakoś do mnie nie przemówiło, chociaż pomysł na dłuższą powieść super! Miałem wrażenie jakbym czytał szkic, coś napisane na szybko, no czegoś mi zabrakło. Nie żałuję, że przeczytałem, ogólnie polecam.

Pragnienie trochę mnie zawiodło. Myślałem po opiniach, że będzie ciut lepsze od "Głodu", ale nadal są to dobre opowiadania w mrocznym klimacie. Szczególnie najdłuższe jakoś do mnie nie przemówiło, chociaż pomysł na dłuższą powieść super! Miałem wrażenie jakbym czytał szkic, coś napisane na szybko, no czegoś mi zabrakło. Nie żałuję, że przeczytałem, ogólnie polecam.

Kto lubi Josefa Karikę, ten polubi i ten niewielki zbiór, bo jest tutaj wszystko to, czym się ów pisarz charakteryzuje, na czele ze słowackimi górami oczywiście. Tytuł składa się z jedynie trzech autonomicznych opowiadań, choć lekko powiązanych ze sobą pewnym motywem (odwiecznego zła, by tak rzec, wiele nie zdradzając) oraz miejscem akcji – górą Czebrat wraz z jej okolicą, gdzie leży także rodzinne miasto autora, Rużomberk.

Najlepsza z opowieści to ta środkowa, najdłuższa. I to nie dlatego najlepsza, bo pozostałe są kiepskie; to naprawdę kawał dobrej roboty, a historia lepsza niż choćby ta z książki „Ciemność”. Zapewne nie tylko mnie opowiadanie to przypominało powieść „Strach”, zresztą nawet sam autor wspomina ją w tym kontekście w częstych wtrąceniach, którymi poprzekładane są kolejne części nowelki.

Najmniej podobał mi się pierwszy utwór, być może dlatego, że w praktyce niewiele w nim horroru, a dużo po prostu z thrillera. Gdyby był lepszy, cały zbiór oceniłbym gwiazdkę wyżej. Z kolei ostatnie opowiadanie zaczyna się niepozornie, lecz ewoluuje w ciekawą opowieść, a zarazem klamrę, która spina dwie poprzednie.

Kto lubi Josefa Karikę, ten polubi i ten niewielki zbiór, bo jest tutaj wszystko to, czym się ów pisarz charakteryzuje, na czele ze słowackimi górami oczywiście. Tytuł składa się z jedynie trzech autonomicznych opowiadań, choć lekko powiązanych ze sobą pewnym motywem (odwiecznego zła, by tak rzec, wiele nie zdradzając) oraz miejscem akcji – górą Czebrat wraz z jej okolicą,...